“เมื่อได้จ้องมองสิ่งที่เห็นจนชินตาอย่างใกล้ชิด เรากลับพบความสวยงามที่ซ่อนอยู่ในความธรรมดาอย่างน่าประหลาด“
ก่อนตะวันจะรุ่งสาง ตลาดยอดพิมานในปากคลองตลาด ถูกปลุกให้ตื่นโดยบรรดาผู้ขาย เพื่อรอต้อนรับพ่อบ้านแม่บ้านที่กำลังเดินทางมาจ่ายตลาดในช่วงเช้าตรู่
“ไม่ถ่ายแม่ค้าบ้างหรอจ๊ะ” แม่ค้าสาวอารมณ์ดีเอ่ยปากแซวชายแปลกหน้าที่มายืนถ่ายรูปอยู่หน้าแผงผักของเธออยู่นานสองนาน พร้อมตั้งข้อสงสัยว่า ทำไมถึงสนใจผักมากกว่าตัวเธอ ซึ่งดูสวยกว่าเป็นไหนๆ
ชายแปลกหน้าทำได้เพียงยิ้มกลับไปแบบเขินๆ ก่อนจะหลบสายตาไปที่แผงผัก ซึ่งมีทั้งพริกหวาน มะเขือม่วง มะนาว ถั่วฝักยาว รวมถึงเม็ดพริกไทย และผักอื่นๆ อีกหลากหลายชนิด
เขายกกล้องขึ้นมาประทับที่ดวงตา แล้วมองผักเหล่านั้นผ่านช่องมองภาพ ซึ่งให้ภาพผักที่เห็นต่างไปจากเดิม
บรรยากาศโดยรอบถูกตัดออกไปไม่เหลือ มีเพียงสีสันและรูปทรงที่คงอยู่
ไม่น่าเชื่อว่า เมื่อได้จ้องมองสิ่งที่เห็นจนชินตาอย่างใกล้ชิด เรากลับพบความสวยงามที่ซ่อนอยู่ในความธรรมดาอย่างน่าประหลาด
ชายแปลกหน้าคิดว่า เรื่องนี้คงไม่ใช่แค่ผัก แต่น่าจะหมายถึงเรื่องอื่นๆ ในชีวิต แม้แต่แม่ค้าสาวเจ้าของแผงคนนั้นที่เอ่ยแซวเขาว่า
“ไม่ถ่ายแม่ค้าบ้างหรอจ๊ะ”