“แสงของวันกำลังจะหมดลงและผู้คนก็ยังคงเดินผ่านไปผ่านมา บ้างก็เหลียวมอง บ้างก็เดินผ่าน คล้ายกับเขานั้นไม่มีตัวตน”
เสียงเครื่องดนตรีอันเป็นเอกลักษณ์จากที่ราบสูง
ลอยดังมาแต่ไกล บริเวณหน้าห้างย่านคลองสานในช่วงเย็นของวัน
.
เมื่อเข้าไปถามไถ่จึงได้รู้ว่า เจ้าของเสียงนั้นคือ กอล์ฟ เด็กน้อยร่างท้วม ที่เดินทางมาจากจังหวัดสุรินทร์
โดยตากับป้าจะพามาเป่าแคนตามที่ต่างๆ
เพื่อหาค่าเล่าเรียนในระหว่างปิดเทอม
.
“บางวันไม่ได้เลยก็มีครับ”
เด็กน้อยตอบด้วยแววตาอันใสซื่อ
เมื่อถามถึงสถานการณ์ในช่วง 2 เดือน ที่ผ่านมา
ซึ่งหมายความว่าปีนี้เขาอาจจะหาเงินค่าเรียนหนังสือ
ได้น้อยลงกว่าปีก่อนๆ เพราะพิษของโรคโควิด
.
และเมื่อถามต่ออีกว่า ตัวเขาชอบที่ไหนมากกว่ากันระหว่างที่นี่กับที่บ้าน
เขาตอบโดยไม่ลังเลพร้อมรอยยิ้มว่า “ที่บ้าน เพราะมีเพื่อน”
จากนั้นเขาก็ยกแคนขึ้นมาเป่าอีกครั้ง ก่อนจะถึงเวลาที่ป้าจะมารับ
.
แสงของวันกำลังจะหมดลง
และผู้คนก็ยังคงเดินผ่านไปผ่านมา
บ้างก็เหลียวมอง บ้างก็เดินผ่าน คล้ายกับเขานั้นไม่มีตัวตน
.
แต่เขาก็ยังทำหน้าที่ของตัวเองต่อไปในเมืองใหญ่เมืองนี้
เมืองที่ทำให้เขาต้องจากบ้านมาไกล…หลายร้อยกิโล
