ผืนน้ำที่ปกคลุมภูเขาเอาไว้จนเหลือแค่เพียงปลายยอดแหลมคล้ายเกาะแก่งเป็นฉากชีวิตในวันนี้ ที่มนุษย์เมืองหลวงอยากเดินทางออกมาสัมผัสกับธรรมชาติในวันหยุด มากกว่าจะอยู่กับเมืองตึกสูงน้อยใหญ่ที่เห็นอยู่ทุกวี่วัน
“ช่วงนี้ไม่มีหญ้าเขียวที่เขาช่องลม เพราะน้ำขึ้นสูงกว่าปกติ “
พนักงานสุภาพสตรีขายตั๋วเรือโดยสารทักทายกับเรา ก่อนบอกให้ขึ้นเรือเพื่อไปยังจุดต่างๆ ตามที่ได้ประกาศไว้
ไม่นานเรือหางยาวก็พาเราไปสู่ตามที่ต่างๆ ภายในเขื่อนขุนด่านฯ
จากต้นไม้ที่อยู่ไกลก็เหมือนขยับเข้ามาใกล้ ยอดภูเขาที่เคยเล็กก็กลับค่อยๆ ขยายใหญ่
เช่นเดียวกับผืนน้ำที่เคยนิ่งก็กลับกระเซ็นมาปะทะที่ใบหน้าให้ความสดชื่น
“ดีตรงเราได้ชมวิวทุกวัน เพราะทั้งปีบรรยากาศก็ไม่เหมือนกัน”
พี่แจ๊คชายขับเรือหางยาวใบหน้าเข้มตอบภายใต้รอยยิ้ม เมื่อถูกถามถึงความรู้สึกหลังจากที่เขาเลือกขับเรือบนเขื่อนขุนด่านฯ มาได้นานเกือบหนึ่งปี
คุยกันได้ไม่นานเราต่างก็ร่ำลากัน
ก่อนที่เขาจะกลับไปอยู่ในฉากชีวิตที่เป็นผืนน้ำและภูเขา
และเราต้องกลับมาสู่ฉากชีวิตที่เป็นเมืองตึกและถนนคอนกรีต
พร้อมกับคำถามที่ว่า แท้ที่จริงฉากชีวิตของคนเรานั้นใครเป็นผู้กำหนด? ลิขิตฟ้าหรือว่าตัวเราเอง
