เสียงสะท้อนของคนไร้บ้านกับชีวิตที่ถูกหลงลืม

บทสนทนาระหว่างผมกับพี่ฮาซัน ชายไร้บ้านผู้ใช้ป้ายรถเมล์ในกรุงเทพฯ เป็นที่พักหลับนอน เริ่มต้นที่การถามถึงการเข้าถึงสวัสดิการต่างๆ ของรัฐ

คล้ายเป็นเคราะห์ซ้ำกรรมซัดที่เกิดขึ้นกับชีวิตคนไร้บ้านคนหนึ่งเสมอ

การเข้าถึงมาตรการช่วยเหลือของรัฐที่ยากอยู่แล้วกลับยิ่งยากขึ้นไปอีก

“จริงๆ ผมไม่เห็นด้วยที่รัฐบาลแจกเงินผ่านแอพฯ ทำไมถึงไม่แจกเป็นเงินสด เพราะบางทีเราก็อยากมีเงินเก็บไว้ใช้ในยามจำเป็นเหมือนกัน” พี่ฮาซันแสดงความคิดเห็น

หลังจากพี่ฮาซันตกงานเพราะพิษโควิด-19 เมื่อต้นปี เขาได้ออกตระเวนหางานใหม่ในอาชีพเดิมนั่นคือ พนักงานรักษาความปลอดภัย แต่เมื่อนายจ้างถามว่า เขาได้ฉีดวัคซีนมาหรือยัง และเขาตอบว่า “ยัง” นั่นจึงเป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้พี่ฮาซันต้องกลายมาเป็นคนไร้บ้านมากว่า 5 เดือน

“เวลามีคนมาแจกข้าว มีแต่คนถามว่า หิวไหม กินข้าวหรือยัง แต่ไม่มีใครเคยถามว่า ได้ฉีดวัคซีนหรือยัง หรืออยากทำงานไหม” พี่ฮาซันกล่าวทิ้งท้าย

ดึกมากแล้วแต่ฝนยังคงตกอยู่

ไม่แน่ใจว่าน้ำฝนที่ตกลงมานั้นเป็นน้ำฝนที่ตกตามฤดูกาล

หรือว่าเป็นน้ำตาของคนไร้บ้านที่ถูกสังคมหลงลืม