life

“การจากลา” คือเรื่องธรรมดาของมนุษย์ แต่ละคนล้วนมีเหตุผลในการจากลาไม่เหมือนกัน

และทุกครั้งที่จากมา การจากลานั้นจะทิ้งร่องรอยความทรงจำ ให้เราคิดถึงห้วงเวลาในอดีต

แล้วคุณล่ะ… เคย “จากลา” จากสิ่งใดบ้างหรือเปล่า

 

ฉันจากลาบ้านมาไกล 947 กิโลเมตร เพื่อเดินทางตามความฝันของตัวเอง                                                                                                       จากลากับกลุ่มเพื่อนๆ ที่แยกย้าย เพราะจบการศึกษา หรือแม้กระทั่งการจากลา จากสถานที่ที่เราคุ้นเคย.

สถานที่แห่งนั้นคือ “ทะเล” ในนครศรีธรรมราช แม้ไม่ได้เป็นบ้านเกิดแต่ในระยะเวลา 4 ปี  กลับผูกพันได้อย่างไม่น่าเชื่อ สถานที่ที่เป็นจุดเริ่มต้นของการถ่ายภาพ สถานที่ที่ฉันชอบพาร่างกายและจิตใจไปพักผ่อน หลีกหนีความวุ่นวายจากเรื่องราวต่างๆ หรือใช้เป็นที่นัดรวมกลุ่มกับเพื่อนๆ เพื่อแลกเปลี่ยนความคิดความรู้สึกด้วยกัน 

 

แน่นอนว่าไม่มีสิ่งใดที่จะอยู่กับเราได้ตลอด และวันหนึ่งมันจะกลายเป็นความทรงจำในชีวิต ว่าครั้งหนึ่งเราเคยอยู่ตรงนั้น

ได้มีความสุขกับที่ที่เราเคยจากมา…

อาทิตย์กำลังลืมตา เพื่อมาเจอกับโลกอีกซีกหนึ่ง

 

เมฆฝนก้อนใหญ่ที่กำลังเข้ามาเยือนเเผ่นดิน

 

ไข่แดงที่ทะเลบ้านในถุ้ง จ.นครศรีธรรมราช

 

ดวงอาทิตย์ระเบิดแสงยามเช้า

 

ชายหนุ่มกับคันเบ็ดคู่ใจ

 

ท้องฟ้าสดใสกับขยะชิ้นหนึ่ง

 

ท้องฟ้าและทะเลยามนี้ช่างอ่อนหวาน นุ่มนวล

 

เรือเล็กควรออกจากฝั่ง

 

แสงอาทิตย์ยามเย็นที่แลดูคล้ายสายฟ้าฟาด

 

วันแรกของหน้าฝนในปี พ.ศ.2559 ตอนนั้นฉันยังเป็นนักศึกษาปีที่ 1

 

เจ้าต้นไม้ที่ยืนอย่างโดดเดี่ยวมาเกือบ 1 ทศวรรษ

 

18:30 น. ทะเลฝั่งอ่าวไทย เวลาของพระอาทิตย์หมดลง ได้เวลาพระจันทร์เข้ามาแทนที่

 

ผืนน้ำทะเลกับท้องฟ้ามาบรรจบกัน

 

ไม่เคยมีวันไหนที่ท้องฟ้าจะเหมือนกัน เช่นเดียวกับฉันที่ยังคงคิดถึงความสุขและความทรงจำในที่ที่จากลาเสมอมา