ขบวนรถไฟแห่งความคิดถึง

ไม่ว่าจะผ่านไปกี่ยุคสมัย กรุงเทพฯ ยังคงเป็นเมืองศูนย์กลางความเจริญของประเทศ 

จึงไม่ใช่เรื่องแปลกที่ผู้คนจากทุกสารทิศจะย้ายถิ่นฐานมาอยู่ในกรุงเทพฯ 

เพื่อการงาน การศึกษา และความฝันที่อยากมีชีวิตที่ดีขึ้น 

แต่เมื่อเทศกาลที่มีวันหยุดยาวเดินทางมาถึง ด้วยความคิดถึงบ้าน หลายคนจะเดินทางกลับไปหาครอบครัวอันเป็นที่รักที่ภูมิลำเนาเดิม

และ ‘รถไฟ’ คือหนึ่งในยานพาหนะที่เชื่อมต่อผู้คนถึงปลายทางนั้น

บ่ายวันหนึ่งที่สถานีรถไฟหัวลำโพง ผมใช้เวลาเดินสำรวจและสังเกตผู้คนที่กำลังนั่งรอขบวนรถไฟ 

ผู้โดยสารบางคนเหลือบมองนาฬิกาข้อมือบ่อยครั้ง ด้วยใจจ่ออยากกลับบ้านเกิด

บางคนเผลอหลับบนเก้าอี้ที่ตั้งอยู่ระหว่างชานชาลา 

หลายคนมาพร้อมถุงขนมใบโตเตรียมหิ้วกลับไปฝากคนในครอบครัว

ผมมีโอกาสได้นั่งคุยกับคุณลุงพงษ์ บังเอิญว่าวันนี้ลุงพงษ์มาส่งเพื่อนสนิทตั้งแต่สมัยหนุ่มๆ ขึ้นรถไฟกลับบ้านที่กาฬสินธุ์ 

เพื่อนของลุงพงษ์บอกกับผมว่า 

“มาหาพวกมันทุกปี อายุปูนนี้แล้ว ไม่รู้จะตายเมื่อไหร่ อยู่บ้านก็ไม่รู้จะทำอะไร เข้ากรุงเทพฯ มา ถือโอกาสแวะหาเพื่อนๆ และมาเที่ยวด้วย”

คงจะไม่ผิด หากบอกว่าสถานีรถไฟหัวลำโพงเป็นสถานที่ที่ขนส่งความคิดถึงของผู้คนมากหน้าหลายตาให้มาพบกัน หรือไม่ก็พาความคิดถึงนั้นไปหาใครสักคนที่ปลายทาง

ซึ่งอาจเป็นบ้านที่จากมา หรือคนรักที่รออยู่

เหมือนคำกล่าวที่ว่า …กลับบ้านเรา รักรออยู่…

รถไฟขบวนหนึ่งกำลังรอผู้โดยสารขึ้นเต็มขบวน ก่อนมุ่งหน้าออกสู่จุดหมายปลายทาง

คุณป้ากำลังยืนมองขบวนรถไฟที่จะพาตนเองกลับบ้านเกิด

แสงแดดยามบ่ายสาดส่องป้ายรางรถไฟขบวนที่ 11

ผู้คนลงรถโดยสารสาธารณะมายังสถานีรถไฟหัวลำโพง เพื่อต่อรถไฟกลับบ้านเกิด

คุณป้าขนของกลับบ้าน โดยปรับใช้เก้าอี้นั่งเป็นกระเป๋าใส่ของ นับเป็นภูมิปัญญาของคนไทยที่สามารถปรับใช้สิ่งของรอบตัวให้เข้ากับทุกสถานการณ์

 ลุงพงษ์ (คนซ้าย )เดินทางมาส่งเพื่อนตั้งแต่สมัยวัยหนุ่มขึ้นรถไฟกลับบ้านที่จังหวัดกาฬสินธุ์

พนักงานดูแลความสะอาดบริเวณโดยรอบของขบวนรถไฟ และช่างผู้ดูแลความพร้อมของอุปกรณ์การใช้งาน

ผู้โดยสารบนขบวนรถไฟเตรียมตัวออกเดินทางกลับบ้านที่คุ้นเคย

แผนกห้องครัวในขบวน ที่ดูแลเรื่องอาหารการกินของผู้โดยสารตลอดการเดินทาง

พระภิกษุกำลังตรวจสอบเลขขบวนของตัวเอง

สาวน้อยกำลังชะโงกหัวร่ำลาคุณแม่ที่ยืนส่งอยู่ริมชานชาลา

มือที่จะคอยดันตัวขึ้นชะเง้อมองว่าใกล้ถึงเส้นทางที่คุ้นเคยแล้วรึยังนะ

ระหว่างที่รอรถไฟออกจากสถานี เด็กน้อยบางคนใช้โอกาสนี้ทำความรู้จักเพื่อนใหม่

นายสถานีที่คอยควบคุมดูแลให้ทุกอย่างเป็นไปอย่างเรียบร้อย

กลุ่มนักเรียนชั้นประถมเดินทางมาทัศนศึกษายังเมืองหลวง

หลากผู้คน หลายที่มา หลากหลายเจตจำนง แต่ปลายทางเหมือนกัน นั่นคือ “บ้าน”