๑๓ / ๑๐ / ๖๑ บันทึกไว้ในใจตราบนิรันดร์
เวลา ‘ใกล้รุ่ง’ วันที่ ๑๓ ตุลาคม พ.ศ.๒๕๖๑ คนไทยสวมเสื้อสีเหลืองออกจากบ้าน เดินทางมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาลศิริราช
แม้จะต่างคนต่างที่มา แต่ทุกคนใช้หัวใจเป็นเข็มทิศและมีจุดหมายเดียวกัน
“ท่านทรงทำทุกอย่างให้ประเทศ…ไม่เคยได้ใกล้ชิด แต่รัก” คุณยายสวมเสื้อเหลืองพูดด้วยรอยยิ้ม
ลุงตี๋ ชายสูงวัยห้อยจี้พระบรมฉายาลักษณ์ ในหลวง รัชกาลที่ ๙ บอกว่า “รักมาก…กราบรูปท่านก่อนออกจากบ้านทุกวัน”
ส่วนผมสะพายกล้องเดินทางออกจากบ้านตั้งแต่เช้า มาถึงสนามหลวงตอนสาย แล้วเดินเก็บภาพไปเรื่อยๆ จนถึงโรงพยาบาลศิริราชในตอนเย็น
ถึงแม้ ‘ยามเย็น’ ‘สายฝน’ จะร่วงหล่น และความร้อนที่ระอุตั้งแต่ช่วงสายก็ยังคงระอุ แต่ทุกคนยังคง ‘ยิ้มสู้’
รอยยิ้มปรากฏอยู่ตลอดทางที่ผมเดินผ่าน ตั้งแต่ผู้คนที่นั่งเฝ้ารอรับเสด็จฯ บริเวณรอบกำแพงวัดพระแก้ว จนถึงลานพระบิดาในโรงพยาบาลศิริราช
ถนนทุกสายในย่านนั้น ผู้คนดูหนาตากว่ารถยนต์ และหลั่งไหลกันมาเรื่อยๆ แม้ทินกรจะลับเหลี่ยมเมฆา
‘ค่ำแล้ว’ หลังเสร็จพิธีจุดเทียนชัยฯ ณ ลานพระบิดา ผมเดินกลับมายังถนนหน้าพระลานที่เริ่มร้างไร้ผู้คน
ไม่แน่ใจว่าหนสุดท้ายที่ผมผ่านมาแถวนี้คือปีหรือสองปีก่อน
แต่สิ่งหนึ่งที่ผมจำได้ไม่เคยลืม คือคำที่ ‘พ่อ’ สอนและความดีที่พ่อสร้างไว้ จะประทับอยู่…’ในดวงใจนิรันดร์’.
