“ถ้าเขาสนุก เราก็มีความสุข” ลิเกหนุ่มหยุดมือที่กำลังปัดมาสคาร่า ก่อนหันมาพูดกับผม
เขาทำอาชีพนี้มา 20 กว่าปี แต่ที่ยังไม่เลิกเล่น เพราะยังมีคนดู “มันเป็นอาชีพที่เรารัก ยิ่งทำก็ยิ่งสนุก”
ผมมั่นใจว่าลิเกหนุ่มไม่ได้พูดเอาหล่อ เพราะเสียงหัวเราะและรอยยิ้มของคณะนักแสดงที่กำลังเตรียมตัวอยู่หลังเวที คงไม่โกหกใคร
เสียงปี่พาทย์เริ่มบรรเลง เวลาแห่งการแสดงกำลังจะเริ่มขึ้นแล้ว พระเอกลิเกหนุ่มหน้าหวานออกรับหน้าที่เบิกโรง ด้วยการเอื้อนเอ่ยบทกลอนอ้อนแฟนๆ
“อนุรักษ์ศิลปะไทย…ดำรงไว้อย่าให้ตกต่ำ ช่วยเชียร์ผมทุกโมงยาม…วัฒนธรรมล้ำค่าไทย”
ทันทีที่เอื้อนจบ บรรดาแม่ยกต่างลุกเดินมาให้กำลังใจพร้อมธนบัตรสีแดง ส่วนผมพาตัวเองเดินจากหลังเวทีมาที่นั่งคนดูด้านหน้า ซึ่งหากไม่ได้มาเก็บภาพ ผมคงไม่มีโอกาสมานั่งดูลิเกจริงๆ จังๆ
คืนนั้นผมอยู่นั่งดูลิเกจนลาโรง เสียงหัวเราะและรอยยิ้มที่ได้รับ ทำให้ผมนึกถึงคำพูดของลิเกหนุ่ม
“ถ้าเขาสนุก เราก็มีความสุข” ก่อนจะเผลอยิ้มที่มุมปากโดยไม่รู้ตัว.
