เบ้าเสียบกุญแจ สีสันเล็กๆ ตามบานประตู

จู่ๆ ผมนึกประโยคนี้ขึ้นมาได้ ขณะตัวเองกำลังตระเวนขี่มอเตอร์ไซค์ไปในเมืองใหญ่เมืองเดิม เพื่อมองหาสิ่งเล็กๆ ที่ซุกซ่อนอยู่

สิ่งของหลายสิ่งได้เคยบันทึกและผ่านตามาแล้วมากมาย

แต่ก็มีอีกหลายอย่างที่อยู่ตรงนั้นมาเนิ่นนานโดยถูกละเลยผ่านไป

ซึ่งเบ้าเสียบกุญแจก็เป็นอีกหนึ่งสิ่งที่เพิ่งถูกสังเกตเห็น

สีประตูจากที่เคยสดใสเริ่มเปลี่ยนเป็นสีหม่น, 

เนื้อเหล็กด้านในเริ่มเป็นสนิม,

เบ้าเสียบที่เคยใช้การได้กลับเริ่มไม่สมประกอบ ฯลฯ 

เป็นสเน่ห์ของความเก่าที่เราพอจะมองเห็นได้จากเบ้าเสียบกุญแจเหล่านั้น

สุดท้ายแล้วไม่แน่ใจว่าทำไมตัวเองถึงชอบมองอะไรแบบนี้

อะไรที่มันไม่สมบูรณ์แบบ 

อะไรที่มีร่องรอยการผุพังของกาลเวลา

เหมือนสิ่งเหล่านี้กำลังบอกอะไรเราว่า 

ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนมีความไม่สมบูรณ์ 

แม้กระทั่ง…ตัวของเราเอง