เมื่อสถานที่ท่องเที่ยวยอดนิยมแห่งรัฐเจ็ดสาวน้อยในอินเดีย กลายมาเป็นงานศิลปะผ้าปักที่งดงามราวกับมองลงมาจากบนฟ้า

เป็นอีกครั้งที่โรคระบาดโควิด–19 จุดประกายให้เกิดสิ่งใหม่ขึ้นบนโลกใบนี้ 

คราวนี้เป็นคิวของงานศิลปะปักผ้าบนสะดึงที่รังสรรค์โดยศิลปินสาวชาวอินเดียชื่อ ดีติ บารัวห์ (Diti Baruah) ที่ใช้เวลาในช่วงที่ทั่วแคว้นแดนภารตะตกอยู่ในสภาวะล็อกดาวน์ยาวนาน หันมารื้อฟื้นงานอดิเรกที่ตัวเองเคยโปรดปราน แต่เรื้อมือไปนานกว่า 20 ปี นั่นคือ การทำอาหารและการปักผ้า 

โดยเฉพาะอย่างหลังที่ดีติจัดการเติมไอเดียพิเศษเฉพาะตัวลงไปในงานปักครั้งนี้ จนทำให้ผลงานของเธอกลายเป็นที่จดจำและทำให้ภาคอีสานของอินเดียมีเสน่ห์น่าเดินทางไปท่องเที่ยวมากยิ่งขึ้น 

ไอเดียที่ว่าก็คือ การบรรจงปักผ้าแบบปมฝรั่งเศส (French Knot) เป็นภาพทิวทัศน์มุมสูงของสถานที่ท่องเที่ยวน่าสนใจในภูมิภาคตะวันออกเฉียงเหนือของประเทศอินเดีย ซึ่งเป็นบ้านเกิดของเธอ 

ภาคตะวันออกเฉียงเหนือ หรือภาคอีสานของอินเดีย ประกอบด้วย 8 รัฐ ได้แก่ อรุณาจัล อัสสัม มณีปุระ เมฆาลัย มิโซรัม นากาแลนด์ ตริปุระ และสิกขิม โดยมักได้รับการเรียกขานว่า รัฐเจ็ดสาวน้อย (กับอีกหนึ่งน้องชาย เพราะสิกขิมเพิ่งถูกผนวกเข้ามาทีหลังสุดเมื่อ ค.ศ. 1975) 

ความโดดเด่นของภูมิภาคนี้คือ ธรรมชาติอันอุดม ไม่ว่าจะเป็นหุบเขา น้ำตก ทะเลสาบ ฯลฯ ที่ยังบริสุทธิ์อยู่มาก ทำให้การท่องเที่ยวถือเป็นอีกหนึ่งรายได้หลักของภูมิภาคนี้ไม่แพ้เกษตรกรรม 

ด้วยความที่ดีติเกิดและเติบโตท่ามกลางความเขียวขจีของเทือกเขาหิมาลัย และผูกพันกับแม่น้ำพรหมบุตรอย่างแน่นแฟ้น ประกอบกับอาชีพหลักของเธอคือสถาปนิกและนักวางผังเมือง ดีติจึงเลือกที่จะถ่ายทอดทิวทัศน์มุมสูงของบ้านเกิดลงบนทุกฝีเข็มงานปักผ้า 

ดีติเลือกใช้เทคนิคปักแบบปมฝรั่งเศส ผสมผสานกับการระบายสีและติดวัสดุอื่นๆ เพิ่มเติมในบางชิ้นงาน (เช่น ปุยเมฆ) เพราะเธออยากให้เกิดผิวสัมผัสที่จับต้องได้ เพื่อให้คนที่ไม่สามารถมองเห็นก็มีสิทธิอิ่มเอมกับทิวทัศน์แห่งภาคอีสานของอินเดียที่เธอเก็บมาฝากไว้บนสะดึง 

หนึ่งในคนที่เธอตั้งใจให้เสพความงามผ่านการสัมผัส ก็คือ บัสการ์ (Bhaskar) น้องชายคนเดียวของเธอ ที่ตาบอดสนิททั้งสองข้างไปเมื่อ 4 ปีที่แล้ว อันเนื่องจากความประมาทเลินเล่อทางการแพทย์ ที่ทำให้คนหนุ่มวัย 30 กลางๆ บัณฑิตด้านวิศวกรรมศาสตร์และการจัดการที่กำลังไปได้สวยกับหน้าที่การงานที่มั่นคง ต้องตื่นมาพบกับโลกที่มืดมิดไปตลอดกาล 

ตามปกติดีติไม่ชอบเปิดเผยใบหน้าหรือเล่าเรื่องส่วนตัวผ่านโซเชียลมีเดีย แต่เธอเลือกที่จะบอกเล่าเรื่องราวของน้องชายในวันครบรอบ 1 ปีของการปักผ้าเป็นภาพทิวทัศน์บ้านเกิด ไม่ใช่เพื่อเรียกคะแนนความเห็นใจ แต่เธอต้องการส่งต่อข้อความของการมีเมตตาและเห็นอกเห็นใจกันให้แผ่ขยายไปในวงกว้าง 

แม้จะเป็นงานอดิเรกที่ชื่นชอบในวัยเด็ก แต่การกลับมาหยิบเข็มปักผ้าในครั้งนี้เปลี่ยนบางสิ่งในตัวเธอไปอย่างสิ้นเชิง เพราะเริ่มต้นจากการหาอะไรทำในช่วงที่โควิด–19 มาพรากการงานไปจากชีวิต การจดจ่ออยู่กับฝีเข็มตรงหน้ากลายเป็นเครื่องปลอบประโลมจิตใจชั้นดีที่ยิ่งปักก็ยิ่งรู้สึกสงบนิ่งมากขึ้นเรื่อยๆ นานวันเข้าก็กลายเป็นความรู้สึกชื่นชมและขอบคุณชีวิตที่กำลังดำเนินไป ณ ตอนนี้ แทนที่จะบ่นว่าตัวเองขาดอะไรไป 

“ด้วยความที่ฉันมาจากพื้นที่ห่างไกลที่ไม่ค่อยเป็นที่รู้จักในอินเดีย ฉันเลยอยากโฟกัสไปยังสถานที่เหล่านั้น โดยเน้นนำเสนอภาพทิวทัศน์มุมสูงแปลกตา หากมองไปในแต่ละชิ้นงานจะมีทั้งสายน้ำ ความเขียวขจี และชีวิตมนุษย์ตัวเล็กๆ อยู่ในนั้น” ดีติเคยบอกเล่าเอาไว้ใน etsy.com พื้นที่สำหรับขายผลงานของเธอที่ปักด้วยมือขึ้นใหม่แบบชิ้นต่อชิ้น 

สนใจชมผลงานของดีติและอุดหนุนเธอได้ทาง IG: ditibaruah 

อ้างอิง 

• Sara Barnes. These Aerial Landscape Embroideries Will Make You Fell Like You’re Flying. https://bit.ly/3oTYcuG