“ระยะทาง 1200 เมตร กับสัตว์น้ำหนักขนาดเกือบตัน ใช้เวลาวิ่งแค่หนึ่งนาที จะมีสัตว์ชนิดไหนที่วิ่งได้ขนาดนี้”
“เหลือเวลาอีก 2 นาที 40 วินาที…”
เสียงโฆษกประกาศบอกเวลาที่เหลือก่อนการแข่งขันประชันความเร็วจะเริ่มขึ้น
ภายในสนามราชกรีฑาสโมสรหรือ ‘สนามฝรั่ง’ เจ้าหน้าที่นำจ๊อกกี้และม้าแข่งเข้าสนามเพื่ออวดโฉมให้นักเสี่ยงโชคที่ส่วนใหญ่เป็นชายสูงวัยดูอากัปกิริยา ม้ามีอาการตื่นสนามหรือฟิตพร้อมแข่งหรือไม่ เพื่อเป็นข้อมูลในการตัดสินใจ
“การแข่งขันกำลังจะเริ่มแล้วนะครับ” โฆษกคนเดิมประกาศย้ำผ่านไมค์
ทันทีที่ประตูซองม้าเปิดออก เหล่าจ๊อกกี้และม้าต่างทำหน้าที่ของตัวเอง เพื่อพุ่งทะยานไปข้างหน้าให้ไวที่สุด
ชายสูงวัยยกกล้องส่องทางไกลขึ้นมาแนบตาทั้งสอง คนที่เคยนั่งดูต่างลุกขึ้นยืนลุ้น สายตาจดจ้องไปที่จอถ่ายทอดสดการแข่งขันขนาดยักษ์ที่อยู่ฝั่งตรงข้าม
เสียงเชียร์ดังอึกทึกไปทั่วอัฒจรรย์ บ้างตะโกนชื่อม้า บ้างส่งเสียงโห่ร้องให้กำลังใจม้าที่เชียร์
“ระยะทาง 1,200 เมตร กับสัตว์น้ำหนักขนาดเกือบตัน ใช้เวลาวิ่งแค่หนึ่งนาที จะมีสัตว์ชนิดไหนที่วิ่งได้ขนาดนี้” พี่เกมส์ ชายผู้หลงใหลกีฬาแข่งม้าพูดกับผมก่อนที่ม้าทุกตัวจะออกวิ่ง ฉายชัดขึ้นมาในความคิด
เวลาผ่านไปชั่วอึดใจ ชีพจรในสนามดูจะเบาลงทันตา เมื่อม้าทุกตัววิ่งผ่านเส้นชัย คนที่เคยลุกยืนต่างทยอยนั่งลง บางคนแสดงท่าทางสมหวังดีใจ บางคนกลับเป็นไปตรงกันข้าม
วัฏจักรอารมณ์ในสนามม้าเป็นเช่นนี้ คล้ายละครชีวิตโรงใหญ่ สุข เศร้า ทุกข์ สนุก เซ็ง ไม่มีใครรู้อนาคตว่าจะเจอกับความรู้สึกอะไร
ผลการแข่งขันในรอบต่อไป เป็นปริศนาเสมอ
นี่อาจเป็นเสน่ห์ของการแข่งขันอาชาที่มีความเร็วเป็นเดิมพันหรือแม้กระทั่งสิ่งที่เรียกว่า ชีวิต.
