“ประตูไม้ ประตูเหล็กหลากสีสันที่ผ่านวันและเวลามายาวนาน เต็มไปด้วยร่องรอยและเอกลักษณ์เฉพาะตัว”
“ครืด…” เสียงลากประตูรั้วเหล็กจากร้านค้าแห่งหนึ่งดังขึ้นในความเงียบ ขณะที่ดวงตะวันเริ่มคล้อยต่ำ
.
เวลานี้ผู้คนในย่านตลาดน้อย ซึ่งเป็นย่านตลาดเก่าที่เต็มไปด้วยกลิ่นอายของสองวัฒนธรรมไทย-จีน เริ่มบางตา ราวกับเป็นสัญญาณบอกว่าเวลาเยี่ยมชมใกล้หมดลง
.
“ครืด…” เสียงลากประตูปิดดังถี่ขึ้น ร้านค้าบ้านเรือนแต่ละหลังกำลังพักผ่อน แต่แทนที่จะผลักไสให้เดินออกจากย่านนี้
.
สีสันบนบานประตูที่เพิ่งถูกปิด กลับเชื้อเชิญให้เดินเข้าไปหาและจ้องมอง
.
ประตูไม้ ประตูเหล็กหลากสีสันที่ผ่านวันและเวลามายาวนาน เต็มไปด้วยร่องรอยและเอกลักษณ์เฉพาะตัว ในร่องรอยเหล่านั้นราวกับมีเรื่องราวแต่หนหลังซ่อนอยู่
.
ประตูบานเก่าที่ถูกทาสีทับลงไปใหม่ ประตูบานเดิมที่ไม่รู้อยู่มาตั้งแต่ยุคสมัยไหน รอยวาดเขียนขีดข่วน แผ่นกระดาษโฆษณา วัตถุแปลกตาที่แขวนอยู่บนประตู ฯลฯ
.
เราค่อยๆ เดินสำรวจประตูจากบานหนึ่งไปสู่อีกบาน แม้ร้านค้าต่างๆ จะปิดลงแล้ว แต่เสน่ห์ของตลาดน้อยดูเหมือนจะไม่มีเวลาปิดทำการ.