“ไม่ว่าร้านค้าของพวกเขา และเธอจะเคลื่อนที่ไปแห่งหนใด ก็จะเกิดสังคมย่อมๆ ระหว่างผู้ซื้อกับผู้ขายเสมอ”
“กับข้าวมั้ยจ้ะ กับข้าว..” แม่ค้าเสียงหวานลากเสียงร้องเรียกลูกค้าที่อยู่ในซอย
ให้ออกมาหาซื้อวัตถุดิบเพื่อทำกับข้าวในช่วงเช้า
พืช ผักสีเขียว ที่บรรจุอยู่ในถุงพลาสติก
ต่างถูกแขวนไว้อยู่ตามตะขอพ่วงข้างของรถสองล้อที่ถูกต่อเติม สำหรับการใช้งานที่เพิ่มมากขึ้น
.
เมื่อรถจอดสนิท บรรดาแม่บ้านก็เดินจะออกมาซื้อหาวัตถุดิบที่ต้องการ
พร้อมกับบทสนทนาที่ไม่ได้มีแค่คำถามของราคาสินค้าอย่างเดียว
มีทั้งเรื่องของเศรษฐกิจ สังคม ดิน ฟ้า อากาศ หรือแม้แต่ละครตอนที่เพิ่งฉายไปเมื่อคืนก่อน
ก็ถูกนำมาพูดคุยได้หมด
.
ดูเผินๆ แล้วก็คล้ายกับได้เกิดสังคมย่อมๆ ขึ้น ชั่วขณะหนึ่ง
.
ก็คงไม่ต่างจาก…
รถขายต้นไม้ รถขายที่นอน รถขายไม้กวาด
รถย้อมผ้า รถขายน้ำ ฯลฯ
ที่ไม่ว่าร้านค้าของพวกเขา และเธอจะเคลื่อนที่ไปแห่งหนใด
ก็จะเกิดสังคมย่อมๆ ระหว่างผู้ซื้อกับผู้ขายเสมอ
.
ความสัมพันธ์แบบนี้ ดูเผินๆ เหมือนเป็นเรื่องแต่งในสังคมเมืองยุคใหม่ และพบเจอได้ยาก
ไม่ต่างจากรถเร่ที่นับวันจะน้อยลงทุกที.