“มาจอดรอตั้งแต่ 6 โมงเช้า ตอนนี้จะ 11 โมงครึ่งแล้ว ยังไม่ได้ออกเลย”
“แต่ก่อนผู้โดยสารรอรถ เดี๋ยวนี้รถรอผู้โดยสาร”
“วันนั้นจอดรอทั้งวัน 7 ชั่วโมง ผู้โดยสารเรียกไปฝั่งตรงข้าม มิเตอร์ขึ้น 55 บาท บวกค่าสนามบินอีก 50 บาท ถึงจะใกล้แต่ก็ต้องไป”
“นานก็ต้องรอ ดีกว่าไปวิ่งข้างนอกแล้วไม่มีคนโบก”
เหล่านี้คือเสียงสะท้อนของพี่ๆ คนขับแท็กซี่ ขณะที่พวกเขาออกมาทำกิจกรรมต่างๆ อยู่ในบริเวณลานจอดรถของสนามบินดอนเมือง
ในวันที่สนามบินแทบไร้ผู้โดยสารทั้งขาเข้าและออก
บรรยากาศบริเวณลานจอดรถที่ควรจะไว้ใช้แค่จอดรถก็กลับมีกิจกรรมต่างๆ เกิดขึ้นมากมาย
อาทิ ส่องพระ เล่นหมากรุก ให้อาหารนก เช็ดทำความสะอาดรถ รวมไปถึงบางคนที่ยืนแกว่งแขนออกกำลังท่ามกลางรถเปล่าไร้ผู้โดยสาร ฯลฯ
ภาพเหล่านี้เป็นภาพที่อาจไม่คุ้นตาเท่าไรนักในสถานการณ์ปกติ
แต่กิจกรรมทั้งหลายคงทำให้ระยะเวลาของการรอคอยที่แสนเชื่องช้าขยับหมุนเร็วขึ้นมาได้บ้าง
“โควิดปีที่แล้วยังได้เงินเยียวยาหมื่นห้า ปีนี้ไม่ได้อะไรเลย”
เสียงจากพี่คนขับแท็กซี่คนหนึ่งดังแว่วมาคล้ายเป็นคำกล่าวทิ้งท้ายของบทสนทนาในวันนี้
วันที่ยอดสถานการณ์ผู้ติดเชื้อโควิด-19 ของประเทศไทย…ยังมีจำนวนสูงถึงหลักพัน
