“หนูอยากเป็นนักบอลทีมลิเวอร์พูล”
เด็กชายมิกซ์ตอบ หลังจากผมถามว่า “โตขึ้นอยากเป็นอะไร?”
แต่ยังไม่ทันที่ผมจะเปิดปากถามต่อว่าทำไม เขาก็กระโดดลงน้ำไปเล่นซนกับกลุ่มเพื่อนๆ เสียแล้ว
ผมพบกับเด็กกลุ่มนี้โดยบังเอิญ ระหว่างที่เดินเล่นแถวท่าน้ำในสวนสาธารณะที่ตั้งอยู่ใกล้กับสะพานกรุงเทพฯ ซึ่งเป็นจุดที่พวกเขานัดมาเล่นน้ำกันเป็นประจำช่วงวันหยุด
เสียงหัวเราะแกล้งกันไปมาตามประสาเด็กผู้ชาย สร้างบรรยากาศให้สวนธารณะแห่งนี้ดูสดใส จนผมอดไม่ได้ที่จะขออนุญาตยกกล้องขึ้นมาบันทึกภาพพวกเขา
เด็กชายที่แนะนำว่าตัวเองชื่อ ‘กล้วย’ ตะโกนบอกให้ผมจับตาดูเขาให้ดีๆ ก่อนจะโชว์ลีลาตีลังกาในน้ำ แม้ท่าของกล้วยจะไม่เท่เท่าที่โฆษณา แต่เขาก็ดูสนุกสนาน และไม่มีท่าทีว่าจะเขินอาย
ส่วนเด็กชายฟิล์มก็ดูจะเมามันกับกีต้าร์ที่แปลงร่างมาจากเศษขยะพลาสติก และดีดบรรเลงเพลงที่ไม่มีชื่อให้ผมฟัง
ขณะที่เด็กอีกคนในกลุ่มที่อยู่ไกลออกไปตะโกนเสียงดังลั่น เรียกเพื่อนๆ ให้ดูหอยเชอรี่ที่เพิ่งจับได้ เพื่อจะเอามาย่างกินในตอนบ่าย
โลกของพวกเขาในวัยนี้มีแต่รอยยิ้มและเสียงหัวเราะที่พร้อมจะสนุกไปกับทุกสิ่ง แม้ยามที่ผมโบกมือลา แล้วยืนมองพวกเขาจากทางเดินบนสะพานกรุงเทพ เด็กเหล่านั้นก็ยังคงเล่นน้ำกันอย่างสนุกสนาน
ราวกับโลกใบนี้กำลังยิ้มแย้มให้กับพวกเขาตลอดเวลา.
“โตขึ้นไป…ผมอยากเป็นตำรวจ” ด.ช.กล้วย
ท่ากระโดดน้ำของ ด.ช.ฟิล์ม
“ผมอยากเป็นหมอรักษาคน” ด.ช.กันต์
ด.ช.กล้วย กำลังโชว์ตีลังกาในน้ำ หลังจากที่ก่อนหน้านี้ทดลองทำหลายครั้งแต่ก็ไม่สำเร็จ
ท่าน้ำในสวนสาธารณะใกล้สะพานกรุงเทพ คือ “สระว่ายน้ำ” ในช่วงวันหยุดของเด็กๆ
“หนูอยากเป็นนักบอลทีมลิเวอร์พูล” ด.ช.มิกซ์
ที่อยู่ในมือ คือ หอยเชอรี่ เด็กๆ จะช่วยกันจับแล้วนำมากิน โดยการย่างให้สุก
ท่ากระโดดน้ำ ของ ด.ช.กล้วย
“อยากเป็นทหาร อยากช่วยเหลือคน” ด.ช.ฟิล์ม ขณะนำเอาชิ้นส่วนเศษขยะพลาสติกที่ลอยอยู่ในน้ำ มาดีดเป็นกีตาร์
สระว่ายน้ำ “เจ้าพระยา” ที่เป็นดั่งสนามเด็กเล่น
