ความทรงจำในภาพถ่ายฟิล์มที่ต้องรอเวลากว่าจะได้เห็น

น่าแปลก…ในยุคนี้ที่ผู้คนมองหาแต่ความรวดเร็วในการใช้ชีวิต

หลายคนยังคงโหยหาความเนิบช้า

ไม่ว่าจะเป็นการกลับมาฟังเพลงจากแผ่นเสียงหรือเทป รวมทั้งการบันทึกภาพผ่านกล้องฟิล์ม ที่ต้องใช้เวลารอคอยเป็นวันหรือสัปดาห์ กว่าจะได้เห็นภาพที่เราต้องการ ไม่เหมือนการถ่ายด้วยกล้องดิจิทัล เพียงแค่ถ่าย รูปก็ปรากฏให้เราเห็นทันตา

อย่างไรก็ตาม สำหรับผม การถ่ายรูปด้วยกล้องฟิล์ม แม้จะดูยุ่งยากกว่า แต่ก็ทำให้ทุกการกดชัตเตอร์กลายเป็นสิ่งที่มีคุณค่า และการไม่เห็นภาพถ่ายทันที ก็ทำให้เราเฝ้ารอคอยภาพนั้นด้วยใจจดจ่อ

หลายครั้งตัวผู้ถ่ายเองก็ไม่แน่ใจว่า ภาพที่บันทึกไว้ เมื่อล้างฟิล์มออกมา จะเห็นเป็นสีอะไร จะมืดเกินไปไหม หรืออาจสว่างจ้าจนมองไม่เห็น หรือไม่ภาพที่ถ่ายอาจจะเบลอเกินกว่าที่คิด 

ผมมองว่าเรื่องเหล่านี้ไม่ใช่ปัญหา เพราะภาพถ่ายมีไว้สำหรับเก็บความทรงจำ มากกว่าเป็นผลงานที่ต้องการความคมชัด

ผมหยิบภาพถ่ายเหล่านั้นขึ้นมา แม้บางภาพอาจดูไม่สมบูรณ์ แต่พวกมันกลับอัดแน่นไปด้วยความทรงจำ  

1.

ภาพนี้คือภาพแรกของม้วนฟิล์ม ผมถ่ายแถว ‘แม่น้ำเหือง’ แม่น้ำที่กั้นพรมแดนระหว่างประเทศไทยกับประเทศลาวในจังหวัดเลย หลังจากใส่ฟิล์มเข้าไปในตัวกล้อง แสงส่องไปโดนเนื้อฟิล์มบางส่วนโดยบังเอิญ ภาพจึงคล้ายถูกไฟไหม้ หลายคนเรียกภาพแบบนี้ว่า ‘ภาพหัวม้วน’

2.

ผมตั้งใจถ่ายพระอาทิตย์กำลังตกดินริมแม่น้ำเหือง อำเภอเชียงคาน จังหวัดเลย เพื่อบันทึกวิวทิวทัศน์ที่กรุงเทพฯ หาไม่ได้ แม้ว่าจะปีนขึ้นไปบนยอดตึกสูงก็ตามที

3.

โมเมนต์หนึ่งขณะตักบาตรช่วงเช้าที่เชียงคาน ภาพพระสงฆ์ยามเช้ากับบรรยากาศแสนสงบ ทำให้ผมอยากหยิบกล้องขึ้นมาบันทึกเป็นความทรงจำ

4.

ผมเชื่อว่าหลายคนต้องเคยไปสนามบินยามเช้า รวมทั้งสนามบินดอนเมือง กรุงเทพฯ ที่เปิดใช้มานานหลายสิบปี และเมื่อมองผ่านภาพฟิล์ม ยิ่งทำให้สนามบินแห่งนี้ดูมีความคลาสสิกมากขึ้นหลายเท่าตัว 

เช้าวันหนึ่งขณะรอขึ้นเครื่อง แสงแดดอุ่นๆ ยามเช้าของพระอาทิตย์สาดส่องผ่านกระจกใสเข้ามา กระทบลงบนถังขยะสองสี สร้างความรู้สึกอบอุ่นเมื่อยามมองเห็น

5.

ภาพบันทึกความทรงจำที่ครั้งหนึ่งผมไปเดินงานกาชาดในช่วงหัวค่ำ เพื่อรำลึกความหลังกับคุณพ่อ ความสนุกคือ การเดินฟังท่านเล่าเรื่องราวสมัยวัยเยาว์ตลอดทาง 

6.

ไม่ใช่เรื่องแปลกของคนชื่นชอบการถ่ายภาพที่สะพายกล้องติดตัวไปในทุกที่ ภาพนี้ในความทรงจำของผม ได้มาจากความบังเอิญที่มองเห็นกำแพงสีเหลืองซีดในช่วงบ่าย ขณะยืนรอลิฟต์ที่โรงพยาบาลแห่งหนึ่งในย่านพระรามเก้า

7.

ณ โรงพยาบาลแห่งเดิมในเย็นวันเดียวกัน ผมเดินไปที่ลานจอดรถ และสังเกตเห็นแสงยามเย็นของเดือนธันวาคมที่สวยกว่าทุกๆ เดือน ผมชอบบันทึกถ่ายภาพพระอาทิตย์กำลังตกดินในเมืองบนอาคารสูง แม้บรรยากาศจะไม่เงียบสงบเท่านอกเมือง แต่อย่างน้อยเราก็มีพระอาทิตย์ดวงเดียวกัน

8.

จันทบุรีเป็นจังหวัดที่คุณพ่อหาโอกาสไปเที่ยวอยู่หลายครั้ง เมื่อได้ไปเยือนและไปชมอาสนวิหารพระนางมารีอาปฏิสนธิ โบสถ์ที่สวยที่สุดในเมืองไทย ผมจึงไม่รอช้าเข้าไปเก็บภาพความงามนี้ไว้ในความทรงจำ

9.

ครั้งหนึ่งผมมีโอกาสไปเที่ยวฉะเชิงเทรากับครอบครัว เด็กเมืองยุคใหม่อย่างผมไม่คุ้นชินกับวิถีชีวิตในแถบนี้ ทุกอย่างแลดูน่าตื่นตาตื่นใจ นี่คือภาพเรือแจวสำหรับจับปลาในกระชัง วิถีชีวิตที่ผมอยากบันทึกไว้ พร้อมได้ฟังเรื่องเล่าสมัยสาวๆ ของคุณย่าในวันที่พายเรือแจวเป็นครั้งแรก แต่ปรากฏว่าเรือหมุนอยู่กับที่ ไม่ตัวออกไปไหน แอบอดยิ้มตามไม่ได้จริงๆ 

10.

ระหว่างเดินทางไปเที่ยวกับครอบครัว เราแวะปั้มน้ำมันแห่งหนึ่งที่อยู่ริมไหล่ทาง และเห็นเงาสะท้อนของจานดาวเทียมที่ดูแปลกตา อดไม่ได้ที่จะยกกล้องขึ้นมาบันทึก

11.

ซอยที่เต็มไปด้วยตึกแถวรูปทรงเก่าแก่ ผมต้องหันไปมองทุกครั้งที่เดินผ่านหอศิลป์ กรุงเทพฯ ด้วยความรู้สึกอิ่มใจทุกครั้งที่ได้เห็นบรรยากาศในวัยเด็ก ท่ามกลางความทันสมัยของเมืองใหญ่

นี่คือภาพถ่ายจากฟิล์มม้วนหนึ่งของผม ไม่ว่าพวกมันจะออกมาอย่างไร จะทำให้มีรอยยิ้ม หัวเราะ หรือร้องไห้ สำหรับผม สิ่งเหล่านี้จะเป็นความทรงจำที่ดีเสมอ 

แล้วภาพความทรงจำของคุณล่ะ เป็นแบบไหน?.