๒ พฤศจิกายน พ.ศ.๒๕๖๑, ตลาดนัดบางซ่อน
หลังจากที่ผมออกกำลังกายเสร็จสรรพในตอนเย็น
ก็รีบจัดแจงแต่งกายบ่ายหน้าไปจ่ายตลาดในตอนค่ำที่ตลาดนัดบางซ่อนทันที…
ก่อนเข้าตลาด… ตาไปสะดุดเข้ากับภาพเด็กผู้ชายชุดนักเรียนกางเกงสีกากีกำลังก้มลงทำการบ้านที่หน้าร้านขายของ…
ชุดสีนี้…บริเวณนี้…น่าจะเป็นเด็กนักเรียนโรงเรียนผม…
จึงเก็บภาพไว้และเทียบๆ เคียงไปยืนใกล้ๆ เห็นตัวอักษรปักที่หน้าอกเป็น ‘ส.ส.๒’
นั่นไง… โรงเรียนผมจริงๆ
ผมยืนยิ้มใกล้ๆ มองนักเรียนกำลังทำการบ้านวิชาคณิตศาสตร์
ต่อเมื่อพักยกทำการบ้าน เขาจึงเงยหน้าขึ้นมาพบผมเข้า…
นักเรียนรีบชันกายขึ้นยกมือไหว้ผมพร้อมรอยยิ้ม
“ทำการบ้านเหรอ?” ผมถาม
“ครับ” นักเรียนยิ้ม
“อืม… ดีมาก… แล้วทำไมมานั่งทำตรงนี้ ไม่เข้าไปทำในบ้านล่ะ?”
ผมถามด้วยความสงสัย
“นี่ไม่ใช่บ้านผมครับ”
แล้วแกก็ชี้มือตรงข้างฟุตปาท
“มาช่วยที่บ้านขายลูกชิ้นปิ้งครับ”
ผมหันไปมองแผงลูกชิ้นเล็กๆ ริมฟุตปาท แล้วความรู้สึกบางอย่างก็แล่นเข้าหัวใจ
เด็กดี…ไม่จำเป็นต้องมาจากครอบครัวที่ดีหรือมีฐานะดี
ขอเพียงมีความคิดดี รับผิดชอบดี รู้หน้าที่ และทำหน้าที่ของตนเองให้ดี ไม่ว่าจะอยู่ที่ใด นี่ก็คือคนดีของสังคม
เด็กแบบนี้เป็นตัวอย่างเด็กดีที่โรงเรียนและครู รวมทั้งสังคมต้องช่วยกันชื่นชมครับ
ผมเชื่อว่าเด็กคนนี้จะเป็นคนดี และประสบความสำเร็จในอนาคต
ผมจะรอดูวันนั้นครับ.
ป.ล.ทราบว่านักเรียนชื่อ “ต่อ” เรียนชั้นม.1/4 มีคุณครูณัฐธิดาเป็นคุณครูประจำชั้น
