บันทึกครูก้อง : ตอน “ครูวัยเยาว์”

๓๐​ พฤษภาคม พ.ศ.๒๕๖๑, โรงเรียน

เรามักคิดว่าครูต้องเก่งกว่านักเรียนเสมอ…

นั่นคือครูต้องใฝ่หาความรู้ให้แตกฉานกว่าศิษย์ เพื่อยามสอน เราจะได้เป็นทรัพยากรบุคคลที่มีค่า

ที่นักเรียนสามารถพึ่งพา ยามพวกเขาต้องการความรู้ได้ทุกเวลา

ครูจึงควรขยันใฝ่หาความรู้อยู่เสมอ

มิใช่เคยรู้…เคยเก่ง…และคิดว่าตนยังคงเก่งเสมอไป

เช้านี้ผมต้องรบกวนนักเรียนผู้มีความเชี่ยวชาญในด้านที่ผมไม่ถนัด มาช่วยทำงานการแปลงไฟล์เพลงในโน๊ตบุ๊ก เพื่อนำมาใช้สอนนักเรียน

ปริญญ์ชนัฎฐ์ บุญชัยโย หรือ “มิวสิค” เป็นนักเรียนชั้น ม.6/2 ที่มีความรู้ความสามารถด้านคอมพิวเตอร์

เขาเป็นเด็กเรียนดี มารยาทเยี่ยม และเป็นเด็กชมรมโสตทัศนศึกษาของโรงเรียน

เขาเคยมาช่วยผมในด้านการทำโปรแกรมเรื่องการสอนแล้วครั้งหนึ่ง และช่วยงานโสตฯ ของโรงเรียนเป็นประจำทุกวัน และวาระงานสำคัญๆ ต่างๆ เสมอ

แค่เขาจับโน๊ตบุ๊กไม่ถึงสิบห้านาที เขาก็แปลงไฟล์และแยกหมวดหมู่อัลบั้มเพลงประกอบการเรียนการสอนให้ผมอย่างเป็นระเบียบเรียบร้อย

(ซึ่งเพื่อนครูในหมวดด้วยกันเองก็ทำกันไม่ได้ 555)

 

ผมตอบแทนน้ำใจปริญญ์ชนัฎฐ์เล็กๆ น้อยๆ ด้วยของว่างเป็นเมล็ดอัลมอนด์กับอินทผลัมให้เขารองท้องนิดหน่อย แล้วก็นั่งพูดคุยกันเล็กน้อยก่อนเขาไปเรียนคาบแรก

ตลอดเวลาที่ปริญญ์ชนัฏฐ์ลงมือทำงานให้ผม ผมคิดตลอดเวลาว่านักเรียนคนนี้กำลังเป็นครูให้กับผม…เพราะผมไม่มีความรู้ในด้านนี้

การที่เขามานั่งช่วยงานครูครั้งนี้ ก็เหมือนเขากำลังให้ความรู้ครูคนนี้อยู่ เขาก็เหมือนเป็นครูให้ผมนั่นล่ะ

…เพียงแต่ผมเป็นนักเรียนที่ไม่เก่ง จำที่เขาสอนไม่ได้หรอก

…ดีนะที่เขาไม่ได้ประเมินผมเหมือนที่ผมเคยประเมินผลการเรียนให้เขา

เพราะผมคงตกแน่ๆ 555

 

ชีวิตของคนเป็นครู หาใช่ว่าจะรอบรู้ไปเสียหมด

วันนี้ขอเป็นนักเรียน แล้วให้นักเรียนมาเป็นครูบ้าง

บางทีมันทำให้เราเห็นคุณค่าในตัวเขา มากกว่าเวลาที่ผ่านมา

 

บ่อยครั้งที่นักเรียนเป็นครูให้ผมในสถานการณ์ต่างๆ ของชีวิต

พวกเขาได้สอนให้ผมได้รู้ว่า…

เด็กมีความรู้ความสามารถที่บางทีเราคาดไม่ถึง

ขึ้นอยู่กับว่าเราเปิดหู เปิดตา และเปิดใจ มองเห็นสิ่งเหล่านั้นในตัวเขาหรือไม่

 

ขอบคุณ ปริญญ์ชนัฏฐ์ มากนะครับ.