การสังเกตน่าจะทำให้เมืองที่เคยน่าเบื่อนั้นกลับดูมีสีสันขึ้นมาบ้าง
ผมเองเคยบันทึกข้อความข้างต้นนี้ไว้ใน Photo essay
เรื่อง ‘เบ้าเสียบกุญแจ สีสันเล็กๆ ตามบานประตู’เมื่อไม่นานมานี้
เพราะโดยส่วนตัวเชื่อว่าการสังเกตสิ่งเล็กๆ น้อยๆ ที่อยู่ตามรายทาง
บางทีมันก็ทำให้เราได้มองเห็นกรุงเทพฯ ในอีกมุมหนึ่ง
ซึ่งบางทีเราก็ไม่เคยคาดคิดและอาจไม่เคยเห็นมันมาก่อนด้วยซ้ำ
ไม่ว่าจะเป็น สีสันของเหล็กเส้นที่วางขายอยู่หน้าร้านขายวัสดุอุปกรณ์ก่อสร้าง
ประตูบานเฟี้ยมย่านเก่าแก่อย่างเยาวราช บาร์เบอร์โพลสัญลักษณ์หน้าร้านตัดผม
ที่อ่านหนังสือพิมพ์ริมทาง ป้ายหน้าโรงหนังที่ยังคงหลงเหลืออยู่
หรือแม้แต่อุปกรณ์กันแดดของพี่ๆ ไรด์เดอร์ส่งอาหาร ฯลฯ
เหล่านี้ล้วนเป็นสีสันเล็กๆ น้อยๆ ที่ซุกซ่อนอยู่ในเมืองใหญ่เมืองนี้แทบทั้งสิ้น
ถึงแม้ว่าบางสิ่งบางอย่างจะอยู่ที่ตรงนั้นมานานแล้ว
แต่ทุกๆ ครั้งที่เราได้สังเกตเห็นก็คล้ายกับว่า
สิ่งเหล่านี้ได้เป็นสีสันใหม่ๆ ที่เติมให้กับชีวิตเล็กๆ ตามประสาของคนที่ใช้ชีวิตอยู่ในเมืองกรุง
