ความรักทำให้คนเป็นหุ่น

.

แดดสายส่องผ่านช่องตึก พาดมายัง ‘ลุงนิด’ ชายวัย 58 ปี ที่สวมชุดตัวละครในหนังดังเรื่องสตาร์วอร์ส ราวกับสปอตไลท์ที่สาดจับนักแสดง

.

เขายืนนิ่งอยู่บริเวณนี้–ตรงทางลงสถานีรถไฟฟ้าสยามเนิ่นนานเหมือนไร้กาลเวลา และเมื่อมีคนเดินมาหย่อนเงินลงกล่อง เขาถึงจะขยับสักครั้ง ด้วยท่าพนมมือไหว้ขอบคุณ

.

“ร้อนแต่ก็ต้องทนเอา เดี๋ยวบ่ายแดดก็พ้นตึกแล้ว”

ลุงนิดพึมพำกับชายคนหนึ่ง ก่อนเล่าเหตุผลที่เขามายืนนิ่งเป็นหุ่นแบบนี้ว่า เพื่อหาเงินค่ารักษาให้กับคนรักที่ตอนนี้ป่วยเป็นโรคซึมเศร้าและไบโพลาร์ หรือโรคอารมณ์แปรปรวนสองขั้ว ที่มีค่าใช้จ่ายอาทิตย์ละหมื่นกว่าบาท

.

“หมอบอกว่ายาห้ามขาด เพราะมีเปอร์เซ็นต์ที่จะหาย” ด้วยความหวัง ลุงนิดจึงมายืนตรงนี้ตั้งแต่สายยันค่ำทุกวัน พร้อมกับความเชื่อว่า ยิ่งใช้เวลายืนนานเท่าไหร่ ก็จะช่วยให้เขาหาเงินได้มากขึ้นเท่านั้น

แต่ใช่ว่าจำนวนเงินจะแปรผันตามความพยายามเสมอไป เพราะมีหลายครั้งที่เขาได้เงินไม่พอตามจำนวนที่ต้องการ โดยเฉพาะช่วงหลังมานี้ นอกจากเวลาที่เสียไป ลุงนิดก็เริ่มรู้สึกถึงอาการปวดเท้าและเข่า ที่แสดงอาการให้เห็นมากขึ้นทุกวัน

.

“เข่านี่ปวดมาก…แต่มันก็ต้องทนเอา เพราะไม่อยากเห็นเค้าตายต่อหน้า” น้ำเสียงที่เคยราบเรียบภายใต้หน้ากากสีดำเริ่มสั่นเครือ แต่ดูเหมือนเขาจะพยายามเก็บกลั้นมันเอาไว้ “ถึงอย่างไร ผมก็จะทำไปจนกว่าเค้าจะหาย…”

.

ตอนนี้แสงแดดที่คล้ายสปอตไลท์บนเวทีหลุบหายไปเมื่อยามบ่ายมาถึง

ส่วนลุงนิดยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม และยังคงแสดงบทบาทหุ่นนิ่งของเขาต่อไป

.

หาก “การกระทำสำคัญกว่าคำพูด” อย่างที่บางคนเคยบอกไว้

.

สิ่งที่ลุงนิดทำ ก็น่าจะหมายถึงคำว่า ‘รัก’ ที่แสดงออกด้วย ‘การกระทำ’ ได้เป็นอย่างดี.