๓๐ พฤศจิกายน พ.ศ.๒๕๖๑, ห้องพยาบาล
ลูกศิษย์ผมกำลังนอนหลับปุ๋ยอยู่ในห้องพยาบาลด้วยอาการหน้าซีด ปวดหัว และปวดท้อง ตั้งแต่ตอนเข้าแถวเมื่อเช้า
ผมคิดว่าเค้าคงอ่อนเพลียและพักผ่อนน้อย อันเนื่องมาจากเพิ่งกลับจากค่ายลูกเสือจากต่างจังหวัดเมื่อวานซืน
ผมจึงพาไปกินข้าว และรบกวนครูพยาบาลให้ช่วยหาหยูกยาและดูแลในเบื้องต้น แล้วจึงโทรศัพท์แจ้งผู้ปกครอง
“เมื่อเช้าแม่มาส่งค่ะอาจารย์ เค้ามีอาการปวดหัวตั้งแต่เมื่อคืน จนเช้าก็มีปวดอยู่บ้าง”
คุณแม่เล่าอาการให้ฟัง
“แม่ถามว่าไปโรงเรียนไหวไหม หยุดสักวันไหม เค้าบอกแม่ว่า…
‘ไปไหวครับ ผมขอ ไป ร.ร.ก่อน’ “
ความตั้งใจและความใส่ใจในหน้าที่ เป็นสิ่งที่น่าชื่นชม
แค่ได้ยินว่าลูกศิษย์มีความตั้งใจ อยากมาเรียนหนังสือทั้งๆ ที่รู้สึกไม่ค่อยสบาย
คนเป็นครูรับรู้ ก็ชื่นใจนัก…
เด็กบางคน หาเหตุหยุดเรียนโดยไม่มีความจำเป็นเพียงพอ
เค้ายังไม่ถูกฝึกให้พยายามหรืออดทนนัก
แต่เด็กประเภทนี้… คนเป็นครูอย่างเรารู้สึกชื่นชมครับ
ถ้าเรามีเด็กที่เริ่มต้นคิดเช่นนี้
และพยายามอดทนดูสักตั้ง ผมว่าประเทศเราจะดีขึ้นอีกมาก
เพราะความรับผิดชอบเล็กๆ น้อยเช่นนี้…
คือพื้นฐานความรับผิดชอบที่ยิ่งใหญ่ในอนาคต
สู้ๆ… ไอ้ลูกชาย.
