ลิม ปุย-หวัน (Lim Pui Wan) เป็นศิลปินผู้สร้างของจิ๋ว หรือ Miniature Artist ชาวมาเลเซีย
งานของ ปุย-หวัน ไม่เหมือนใคร
เพราะไม่ใช่แค่ทำของจิ๋วให้เหมือนของจริง แต่เธอเก็บทุกความทรงจำที่กำลังจะลับเลือน ใส่ลงไปในงานอย่างไม่ตกหล่น
คราบเลอะบนผนัง แผงหยากไย่ สนิมขอบตู้ สีหม่นๆ ของตึกที่ไม่ได้รับการดูแล
![](https://becommon.co/wp-content/uploads/2019/03/ความเก่า.jpg)
![](https://becommon.co/wp-content/uploads/2019/03/ร้านกาแฟ-2.jpg)
![](https://becommon.co/wp-content/uploads/2019/03/หยากไย่.jpg)
![](https://becommon.co/wp-content/uploads/2019/03/ห้องครัว.jpg)
“การสร้างอะไรบางอย่างที่มันกำลังจะไม่อยู่แล้ว พอเวลาผ่านไป เรากลับมามองที่โมเดลจิ๋วอันนี้ เราจะไม่ใช่แค่มองเห็น แต่ฉันอยากให้ทุกคนสัมผัสและรู้สึกได้ เหมือนตอนที่มันยังอยู่”
ปุย-หวันบอกว่า เธอเพิ่งรู้ค่าในงานตัวเองเมื่อไม่นานมานี้ ว่าสิ่งที่เธอทำไม่ใช่แค่งานศิลปะ
แต่คือการเก็บรักษาความทรงจำ
จากสาวน้อยคนหนึ่ง ที่หลงใหลในบ้านตุ๊กตา ตั้งแต่ครั้งแรกที่พี่สาวซื้อมาฝาก
เธอเริ่มค้นคว้าและหัดทำของจิ๋วในบ้านตุ๊กตาด้วยตัวเองตั้งแต่เด็ก
เพราะการซื้อของเล่นราคาแพงอย่างบ้านตุ๊กตามาสะสม ไม่ใช่ทางเลือกของนักเรียนที่ยังไม่มีรายได้อย่างเธอ
แต่การประดิษฐ์ด้วยตัวเองแบบลองผิดลองถูก กลับเป็นเรื่องดี เพราะเธอได้ค้นพบว่านี่แหละสิ่งที่ทำแล้วมีความสุข
![](https://becommon.co/wp-content/uploads/2019/03/working2.jpg)
![](https://becommon.co/wp-content/uploads/2019/03/working3.jpg)
“ถึงฉันจะฝันอยากเป็นศิลปินทำของจิ๋วตั้งแต่ตอนเรียนมัธยม แต่ตอนมหาวิทยาลัยก็ยังตัดสินใจเรียนวิศวกรรมเครื่องกล”
ปุย-หวัน ไม่เคยหยุดทำของจิ๋ว ถึงแม้เธอจะเรียนวิศวะ
ตลอดเวลาที่เรียนมหาวิทยาลัย เธอต่อสู้กับเสียงในใจตัวเองมาตลอด ว่าจะทำในสิ่งที่ตัวเองรักจริงๆ หรือเลือกความมั่นคงทางการงาน ด้วยการเป็นวิศวกรอย่างที่ร่ำเรีียนมา
สุดท้าย หลังจากจบการศึกษา เธอก็เลือกทำสิ่งที่หัวใจเรียกร้อง
“ฉันเลือกเป็นศิลปินทำของจิ๋วแบบฟูลไทม์ อย่างน้อยเราควรเริ่มต้นชีวิตของเราจากสิ่งที่อยากทำจริงๆ ถ้ามันไม่สำเร็จก็มีโอกาสเริ่มต้นใหม่”
![](https://becommon.co/wp-content/uploads/2019/03/working.jpg)
การทุ่มความหลงใหลลงไปในงานที่เลือกแบบเต็มเวลา ทำให้ ปุย-หวัน ค้นพบว่า สิ่งที่เธอทำมันไม่ใช่แค่เรื่องจิ๋วๆ ยิ่งเธออยากจะทำให้เหมือนของจริงมากเท่าไหร่ ยิ่งต้องใช้ใจเข้าใกล้ และสำรวจลงไปให้ถึงหัวใจของสิ่งนั้น
หนึ่งในงานที่ทำให้ ปุย-หวัน รู้ซึ้งถึงความหมายของงานที่เธอทำคือ การทำโมเดลตึกเก่า ซึ่งเป็นที่ตั้งของร้านกาแฟโบราณ อายุกว่า 60 ปี บริเวณซอยแพงกุง (Lorong Panggung) ในกัวลาลัมเปอร์
![](https://becommon.co/wp-content/uploads/2019/03/Lorong-Panggungunsplash.com_.jpg)
![](https://becommon.co/wp-content/uploads/2019/03/ร้านกาแฟ-mashable.com_.jpg)
![](https://becommon.co/wp-content/uploads/2019/03/ร้านกาแฟ3.jpg)
![](https://becommon.co/wp-content/uploads/2019/03/ร้านกาแฟ.jpg)
“ทุกๆเช้า ฉันจะเห็นคุณลุง คุณป้า มานั่งดื่มกาแฟและกินอาหารเช้ากันที่นี่ ร้านกาแฟโบราณแห่งนี้เปิดมา 60 กว่าปีแล้ว ครั้งที่แล้วที่มายังเปิดให้บริการอยู่ ผ่านไปไม่กี่เดือน เค้าบอกจะปิดแล้ว ทุกอย่างเกิดขึ้นเร็วมาก
“พอฉันรู้ว่าตึกนี้กำลังจะถูกรื้อถอน ฉันเลยตัดสินใจจะสร้างมันขึ้นมาใหม่ ถึงแม้จะเป็นแค่โมเดลจำลอง แต่อย่างน้อยมันก็ไม่หายไป”
![](https://becommon.co/wp-content/uploads/2019/03/compare.jpg)
การพัฒนาเป็นสิ่งที่เลี่ยงไม่ได้ ของเก่าหายไป เพื่อให้ของใหม่ที่ใช่มากกว่าได้มาแทนที่ อีก 20-30 ปีข้างหน้า เด็กรุ่นใหม่อาจจะไม่มีโอกาสได้เห็นสิ่งที่มีอยู่ในวันนี้ มันจะค่อยๆ หายไปอย่างช้าๆ
ปุย-หวันบอกว่านี่คงเป็นเหตุผลที่ทำให้เธอเป็นศิลปินสร้างของจิ๋วต่อไป
เพื่อสร้างสรรค์บางสิ่งขึ้นใหม่ แล้วให้ของเหล่านี้ช่วยเก็บรักษาความทรงจำ
งานของเธอจึงไปไกลกว่าการเป็นแค่งานศิลปะน่ารักๆ แต่มันคือการเล่าชีวิตประจำวัน ที่วันหนึ่งอาจจะเลือนหาย
“เมื่อนึกถึงว่า ความทรงจำพวกนี้จะหายไปแล้ว นั่นแหละคือสิ่งที่ย้ำเตือนว่า ศิลปะจิ๋วพวกนี้มีความหมายแค่ไหน มันไม่ใช่แค่โมเดลหรือของตกแต่งบ้าน แต่มันจะเป็นความทรงจำ
“ของพวกนี้ต่างจากภาพถ่าย หรือภาพวาด มันเป็น 3 มิติ ฉันเก็บบรรยากาศทุกอย่างไว้ให้เหมือนจริงที่สุด ฉะนั้นไม่ว่าเมื่อไหร่ที่เรามองไปที่ของเหล่านี้ เราจะไม่ได้แค่เห็น แต่รู้สึกด้วย”
![](https://becommon.co/wp-content/uploads/2019/03/ร้านขนม.jpg)
![](https://becommon.co/wp-content/uploads/2019/03/ของเล่น.jpg)
![](https://becommon.co/wp-content/uploads/2019/03/big-family.jpg)
![](https://becommon.co/wp-content/uploads/2019/03/ตู้เสือผ้า.jpg)
และไม่ใช่แค่ปุย-หวัน ที่พยายามเก็บรักษาความทรงจำรอบๆ ตัวเอง บางครั้งความทรงจำก็เดินทางไกลมาให้เธอช่วยรักษามันไว้
“มีลูกค้าชาวสิงคโปร์คนหนึ่ง เคยติดต่อฉันมาว่าให้ช่วยทำร้านขายของของคุณปู่เค้าที่ปิดตัวไปแล้วได้มั้ย อยากได้แบบเหมือนจริงทุกอย่าง หลังจากคุณปู่ได้รับของ เค้าบอกว่ามันเป็นของขวัญที่มีความหมายกับชีวิตเค้ามาก”
![](https://becommon.co/wp-content/uploads/2019/03/ร้านขายขนม.jpg)
![](https://becommon.co/wp-content/uploads/2019/03/ร้านขายของ.jpg)
![](https://becommon.co/wp-content/uploads/2019/03/ตุ๊กตุ๊ก.jpg)
ปัจจุบัน ลิม ปุย-หวัน พูดได้เต็มปากว่าเธอคือ Miniature Artist ที่สามารถหาเลี้ยงชีพได้ด้วยศิลปะของจิ๋ว ลูกค้าของเธอมีทั้งบุคคลและบริษัท ที่มักจะสั่งทำ ‘ความทรงจำ’ บางอย่างเป็นของขวัญ รวมถึงบรรดาพิพิธภัณฑ์ต่างๆ ทั้งในมาเลเซียและประเทศเพื่อนบ้าน
สิ่งที่สาวน้อยคนนี้ทำ กำลังบอกผู้คนว่า ถ้าเรามีความรักและหลงใหลในสิ่งใดสิ่งหนึ่งมากพอ ทุ่มเทมากพอ สิ่งที่เราทำจะเผยคุณค่าในตัวเองออกมา ให้ผู้อื่นได้รับรู้เอง
ติดตามผลงานอื่นๆ ของ ลิม ปุย-หวัน ได้ที่ picoworm
อ้างอิง :
- Justin Lee. Normal-Sized M’sian Runs A Larger-Than-Life Business Creating Tiny Everyday Things. http://bit.ly/2VElSSW
- Columnlife.com. The Smaller Picture. http://bit.ly/2XBldTW
- Sulyn Chong. Artist creates minute-sized keepsakes that evokes nostalgia. http://bit.ly/2EFm4Ky
- Atlas Obscura.Memory in Miniature. https://www.youtube.com/watch?v=JvM6ddLvAgM