ความสุขของลุงตั๊กแตน

“ถึงแม้อาชีพต่างๆ จะได้รับผลกระทบจากการแพร่ระบาดของโรคโควิด แต่ด้วยน้ำใจของคนที่สัญจรผ่านไปมา จึงยังทำให้ตั๊กแตนของลุงพอขายได้บ้าง”

“เรามีความสุขกับงานที่เราทำ ตกเย็นมีตังค์กินข้าวก็พอแล้ว”
ลุงนัด ชายผิวคล้ำร่างเล็ก ในวัยใกล้เกษียณ
พูดถึงความรู้สึกต่ออาชีพของเขาด้วยรอยยิ้มที่เปื้อนอยู่บนใบหน้า
ขณะกำลังนั่งสานตั๊กแตนที่ทำจากใบลานด้วยความคล่องแคล่ว
กลางสี่แยกในเมืองใหญ่
.
“ลุงใช้วิธีครูพักลักจำเขามา” แกเสริมต่อ
โดยลุงจะตระเวนนั่งสานตั๊กแตนขายย้ายที่ไปเรื่อยๆ ไม่มีหลักแหล่ง
.
แต่วันไหนที่ใบลานหมด
ลุงนัดจะต้องออกไปปีนเก็บแถบชานเมือง
เพื่อที่จะนำกลับมาสานขายต่อในเช้าวันรุ่งขึ้น
.
“เมื่อก่อนเคยเดินขาย แต่รายได้ไม่ดีเท่ากับนั่งขายอยู่กับที่”
แกเล่าถึงประสบการณ์ในการขายตั๊กแตนสานที่ทำมากว่า 3 ปี
.
ถึงแม้อาชีพต่างๆ จะได้รับผลกระทบจากการแพร่ระบาดของโรคโควิด
แต่ด้วยน้ำใจของคนที่สัญจรผ่านไปมา
จึงยังทำให้ตั๊กแตนของลุงพอขายได้บ้าง
ท่ามกลางเงาไม้ในป่าปูน