หากคุณอยากเป็นเจ้าของกระเป๋าแบรนด์เนมสักใบ หรือฝันอยากจะสวมชุดโอต์ กูตูร์ออกงานสักครั้งในชีวิต หนทางที่คุณจะได้มาซึ่งของชิ้นนั้นคืออะไร
คำตอบร่วมสมัยของผู้คนในยุคนี้น่าจะเป็นการรูดบัตรเครดิตก่อน ผ่อนทีหลัง แม้จะต้องเสียดอกเบี้ยยุบยับแค่ไหนก็อย่าได้แคร์ เพราะการเก็บหอมรอมริบนานร่วมเดือนปีเพื่อรวบรวมเงินก้อนไปซื้อของชิ้นหรูในฝันนั้นช่างไม่ทันใจเอาเสียเลย
แต่วิถีช้อปไวราวกับเสกของมาอยู่ในมือได้ในพริบตาแบบนั้นไม่มีทางเกิดขึ้นในยุคคุณย่ายังสาวเมื่อประมาณ 70 ปีที่แล้วแน่ และหนทางเดียวที่จะได้ครอบครองของชิ้นที่หมายตาราคาแพงระยับ ก็คือ การเก็บหอมรอมริบจนกว่าจะรวบรวมเงินได้ครบตามจำนวนที่ต้องการ
ไม่แน่ใจว่านอกจากนางเอด้า แฮรีส แม่บ้านรับจ้างชาวอังกฤษ ตัวเอกจากหนังสือชื่อ ดอกไม้สำหรับมิสซิสแฮรีส (Flowers for Mrs. Harris) (เขียนโดย พอล กาลลิโค แปลโดย บัญชา สุวรรณานนท์) จะมีใครในโลกแห่งความจริงทำเหมือนที่เธอทำหรือไม่
สำนักพิมพ์ ไลบรารี่ เฮ้าส์
เธอทำอะไร? เหตุมันเกิดมาจากการที่เธอแค่บังเอิญไปรับจ้างทำความสะอาดบ้านของเลดี้ผู้สูงศักดิ์ตามปรกติ แต่สิ่งที่ผิดปกติไปจากทุกวันคือ เมื่อเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อจัดให้เรียบร้อย เดรสผ้าซาตินสีแดงเข้มกับผ้าแทฟเฟตต้าแต่งด้วยโบว์สีแดงขนาดใหญ่ ประดับกุหลาบแดงดอกเบ้อเริ่มก็เตะตาและกระทบใจแม่บ้านคนนี้เข้าอย่างจัง
และโดยไม่จำเป็นต้องคิดคำนวณว่าจะได้หยิบชุดหรูมาสวมใส่ในวาระใดของชีวิตหรือไม่ นางเอด้าก็ตั้งใจมั่นว่าจะต้องเป็นเจ้าของชุดหรูราคา 450 ปอนด์ (เรตราคาในยุคประมาณ พ.ศ. 2500) แบบนี้ให้จงได้
“สิ่งที่แกต้องการตอนนี้ก็เพียงการเป็นเจ้าของ เป็นความรู้สึกแบบผู้หญิงที่อยากเป็นเจ้าของสิ่งที่จับต้องได้ ได้มันมาเก็บไว้ในตู้เสื้อผ้า เวลาไปไหนก็รู้ว่ามันแขวนอยู่ในนั้น กลับบ้านมาเปิดตู้ดูก็จะเห็นมันแขวนรออยู่ แสนละเมียดละไมต่อสัมผัส เจริญตา และแสนอิ่มเอมที่ได้เป็นเจ้าของ”
ความรู้สึกเดียวกันนี้คงเคยเกิดขึ้นในใจหลายคนเวลาอยากได้อะไรจนตัวสั่น แต่ก่อนจะหยิบบัตรมารูดปรื๊ดครั้งหน้า ลองหันมาใช้วิธีเดียวกับแม่บ้านชาวอังกฤษคนนี้ดู แล้วจะรู้ว่าของชิ้นดังกล่าวมีคุณค่าเพิ่มอีกทวีคูณ
1.
ฝันให้ไกลแล้วไปให้ถึง
แม้โดยสถานะแม่บ้านรับจ้างทำความสะอาดอาจทำให้ฝันของการเป็นเจ้าของเสื้อผ้าแบรนด์เนมสักชุดดูไกลเกินเอื้อม แต่นางแฮรีสก็ไม่ยอมจำนนต่อความลังเลในใจ รวมถึงไม่ฟังถ้อยคำทัดทานจากคนใกล้ชิด เมื่อเธอมุ่งมั่นและเชื่อในสัญญาณบางอย่าง ที่เบื้องบนส่งมา เธอก็พร้อมจะเดินหน้าต่อ แม้จะต้องกระเบียดกระเสียรแค่ไหนก็ยอม
2.
ประหยัดอดออม
นางแฮรีสหาเงินได้ 3 ชิลลิ่งต่อชั่วโมง ทำงานวันละ 10 ชั่วโมง สัปดาห์ละ 6 วัน เท่ากับว่าตลอดหนึ่งปีเธอมีรายได้ 468 ปอนด์ เท่ากับราคาชุดดิออร์และราคาตั๋วเครื่องบินไปกลับลอนดอน–ปารีสพอดี
เมื่อรายได้ต่อปีมีราคาเท่ากับของที่อยากได้ นางแฮรีสจึงต้องมุมานะอดออมด้วยหลากหลายวิธี เริ่มตั้งแต่การซื้อหนังสือ วิธีหาเงินยามว่างที่บ้าน มาอ่าน งดออกไปดูหนัง ทั้งที่เป็นกิจวัตรโปรดที่เคยทำเป็นประจำสัปดาห์ละหน งดดื่มชาเกินความจำเป็น งดซื้อดอกไม้ประดับบ้าน งดบุหรี่ งดเหล้า ไปไหนมาไหนด้วยการเดิน แทนที่จะขึ้นรถเมล์หรือรถใต้ดิน ฯลฯ โดยอาศัยทุนตั้งต้น 100 ปอนด์จากเงินรางวัลที่ได้จากการทายผลฟุตบอลประจำสัปดาห์ เป็นจุดเริ่มต้นที่ทำให้เกิดไฟในการเดินหน้าต่อ
3.
หารายได้เสริม
นอกจากลดรายจ่าย นางแฮรีสยังให้ความสำคัญกับการหารายได้เพิ่ม ด้วยการรับงานบ้านรายได้ต่ำมาทำตอนกลางคืน เช่น ติดซิปกระโปรงราคาถูกๆ แม้จะทำลายสุขภาพตาแต่ถ้าจำเป็นต้องทำเพื่อให้ไปถึงฝั่งฝัน แม่บ้านสูงวัยรายนี้ก็ยอม
นางแฮรีสใช้เวลา 2 ปี 7 เดือน 3 สัปดาห์กับอีก 1 วันในการเก็บเงินได้ครบจำนวนที่ต้องการ เป็นเวลาเกือบ 3 ปีที่เธอกอดเก็บความฝันเอาไว้โดยไม่เคยคลายความตั้งใจ จนในที่สุด แม่บ้านแห่งกรุงลอนดอนก็ได้ขึ้นเรือบินมุ่งหน้าสู่มหานครปารีส ประเทศฝรั่งเศส และจับแท็กซี่จากสนามบินตรงดิ่งไปยังสำนักคริสเตียง ดิออร์ ทันทีไม่มีวอกแวก
4.
เสี่ยงโชคเข้าช่วย
หนึ่งในวาทะน่าสนใจที่นางแฮรีสตอบข้อกังขาของมาดามโกลแบรต์ ผู้จัดการประจำสำนักออกแบบเสื้อคริสเตียง ดิออร์ ว่าทำอีท่าไหนแม่บ้านรับจ้างทำความสะอาดถึงมีเงินซื้อชุดหรูระดับโอต์ กูตูร์
“ฉันก็เก็บหอมรอมริบเอา เก็บอยู่สามปี แต่ถ้าคุณอยากได้อะไรจริงๆ มันก็ย่อมมีทางเสมอล่ะ อย่าลืมนะว่าคุณก็ต้องมีโชคสักหน่อยด้วย ดูอย่างฉันซิ พอถูกรางวัลทายฟุตบอลได้มาร้อยปอนด์ ฉันก็บอกตัวเองว่า ‘นั่นเป็นสัญญาล่ะ เอด้า แฮรีสเอ๋ย’ แล้วฉันก็เริ่มเก็บเงิน แล้วก็มาจนถึงนี่แหละ”
ดังนั้น แม้จะเขียมสุดตัวและทำงานเสริมจนตัวเป็นเกลียว แต่สิ่งเดียวที่นางแฮรีสยังคงยอมเสียเงินให้ทุกสัปดาห์คือ การเสี่ยงโชคไปกับตั๋วทายผลฟุตบอล เผื่อจะได้ทุนเพิ่มโดยไม่คาดฝันอีก (ซึ่งก็ไม่เคยเกิดขึ้น)
ฉะนั้นแล้ว การซื้อลอตเตอรี่เพื่อลุ้นลาภลอยสักเดือนละใบก็ไม่ใช่เรื่องผิดกติกาแต่อย่างใด
5.
กล้าหาญและจริงใจ
เอาเข้าจริง นางเอด้ารู้สึกปอดๆ ตั้งแต่ผลักประตูก้าวไปในสำนักคริสเตียง ดิออร์แล้ว เพราะเธอได้สัมผัสกลิ่นคนรวยเข้าเต็มรัก เป็นกลิ่นแบบเดียวกับที่เธอเคยสัมผัสจากตู้เสื้อผ้าของท่านเลดี้ กลิ่นเดียวกับที่ติดเสื้อขนสัตว์และอาภรณ์ต่างๆ ของเคาน์เตส กลิ่นจากรถหรูราคาแพงที่บังเอิญคนขับรถเปิดประตูพอดีขณะที่เธอเดินผ่าน ฯลฯ
กลิ่นคนรวยทำเอานางเอด้าฉุกคิดว่า ตัวเองมาทำอะไรอยู่ที่นี่แทนที่จะกำลังยืนล้างจานในบ้านนายจ้างสักคนเหมือนเคย แต่เมื่อเธอล้วงกระเป๋าแล้วสัมผัสเข้ากับม้วนธนบัตรที่เตรียมมาเพื่อซื้อชุดหรู เงินก้อนนั้นก็บอกกับเธอว่าตัวเองก็รวยไม่แพ้ใคร และเรียกความมั่นใจกลับคืนมาได้อีกครั้ง
แต่กฎเกณฑ์ในการเป็นเจ้าของชุดระดับโอต์ กูตูร์ไม่ง่ายเหมือนการไปเลือกซื้อชุดตามร้านบูติก หากต้องได้รับบัตรเชิญมาชมการแสดงแบบในคอลเลกชั่นนั้นๆ ก่อนเลือกชุดที่ชอบ แล้วสั่งตัดชิ้นต่อชิ้น ดังนั้น นางเอด้าจึงถูกผู้จัดการร้านปฏิเสธอย่างไม่ไยดี แต่แทนที่แม่บ้านคนซื่อจะถอย เธอกลับโวยความในใจออกมาแบบสุดกลั้น
“ให้ตายเถอะ! พวกคุณคนฝรั่งเศสนี่ช่างไม่มีหัวใจกันเลยหรือไง ดูซิ ท่าทางคุณช่างเฉยชา ไม่รู้เย็นรู้ร้อนอะไรเลย คุณไม่เคยอยากได้อะไรมากจนต้องร้องไห้ทุกครั้งที่คิดถึงมันเลยหรือไง คุณไม่เคยนอนตาค้างอยากได้อะไรจนตัวสั่น เพราะบางทีอาจไม่มีวันได้มันมาเลยหรือยังไงกัน”
และเพราะความกล้าหาญ จริงใจ และจริงจังในแบบเฉพาะตัวของนางเอด้านี่เองที่ทำให้กำแพงของสำนักเสื้อผ้าสุดหรูที่ปิดกั้นชนชั้นไว้อย่างแน่นหนาพังทลายลง เรื่องราวหลังจากนั้นจึงดำเนินไปตามครรลองในแบบฉบับของคนจริงที่ลงคิดว่าจะทำอะไรแล้วต้องทำให้สำเร็จบนวิถีทางที่เป็นไปตามทำนองคลองธรรม
และมากกว่าการกำเงินไปซื้อของแบรนด์เนม เรื่องราวความสัมพันธ์กับบรรดาผู้คนที่นางเอด้าได้พบเจอระหว่างทางเป็นมากกว่ากำไรแห่งชีวิต ที่ไม่สามารถหาซื้อได้ด้วยเงิน
อ่านเรื่องราวที่ดีต่อใจจากการผจญภัยไปซื้อชุดดิออร์ของนางเอด้า แฮรีส แบบเต็มๆ ได้จากหนังสือ ดอกไม้สำหรับมิสซิสแฮรีส ฉบับพิมพ์ครั้งที่ 9 ได้ที่สำนักพิมพ์ไลบรารี่ เฮ้าส์
