ขอให้แมวโอบกอดคุณ | กะเทาะเหลี่ยมมุมที่แสนจะซับซ้อนและอ่อนไหวของมนุษย์ผ่านมุมมองของแมว

แมวผ้าห่ม (Blanket Cats) เป็นบริการแมวให้เช่า โดยเรียกชื่อตามเคล็ดลับในการฝึกสัตว์ที่มีความเป็นตัวของตัวเองสูงอย่างแมวให้สามารถเชื่องและอยู่ติดที่ได้ด้วยการใช้ผ้าห่มประจำตัวแมวเป็นกุญแจสำคัญ

บรรดาแมวให้เช่าที่มีจำนวนทั้งสิ้น 7 ตัว จึงสามารถเวียนไปอยู่กับผู้เช่าไม่ซ้ำหน้าได้อย่างไร้ปัญหา ขอแค่มีผ้าห่มผืนโปรดก็เพียงพอแล้ว 

กฎ กติกา มารยาทของบริการแมวให้เช่ามีเพียงไม่กี่ข้อ เช่น กำหนดสัญญาเช่าเป็นระยะเวลาสามวันสองคืนเท่านั้น เพราะหากนานกว่านั้นผู้เช่าจะรู้สึกผูกพัน ส่วนแมวก็จะเกิดความกังวลว่าอาจไม่ได้กลับไปยังร้านเช่า ซึ่งเป็นบ้านที่แท้จริงของมัน 

ไม่อนุญาตให้ซื้อแมว หรือถ้าต้องการจะเช่าแมวตัวเดิม ต้องเว้นช่วงเวลาอย่างน้อย 1 เดือน 

ห้ามไม่ให้แมวกินอาหารอื่นนอกจากอาหารที่ทางร้านเตรียมให้ และห้ามนอนกับแมว ต้องให้แมวนอนในตะกร้าที่ทางร้านเตรียมให้เท่านั้น โดยในตะกร้าต้องปูผ้าห่มให้อยู่ในสภาพเดิม ถึงจะเปรอะเปื้อนแค่ไหนก็ห้ามเอาไปซักเด็ดขาด

เหล่านี้เป็นเรื่องราวสมมติของบริการแมวให้เช่าในหนังสือ ‘ขอให้แมวโอบกอดคุณ’ (Blanket Cats) 7 เรื่องสั้นที่รวมเป็นหนึ่งนิยาย ที่ผู้เขียนอย่าง ชิเงมัตสึ คิโยชิ (Kiyoshi Shigematsu) เลือกแมว 7 สายพันธุ์ มารับบทตัวประกอบ จอมขโมยซีน หรือกระทั่งเป็นพระเอกเสียเองในการขับเคลื่อนชีวิตมนุษย์ให้สามารถค้นหาทางออกของชีวิตจนเจอ

#SpoilerAlert

คิโยชิค่อยๆ ปรับจูนอารมณ์ของผู้อ่าน โดยเลือกประเดิมด้วยชีวิตของคู่สามีภรรยาที่มีปัญหาสุขภาพจนไม่สามารถมีลูกได้ จึงถูกสังคมรอบตัวกดดัน ทั้งคู่จึงตัดสินใจเช่าแมวสามสีมาเลี้ยง เพื่อสัมผัสรสชาติของการรับผิดชอบและดูแลสิ่งมีชีวิตดูสักครั้ง

ไล่มาสู่ภารกิจลับของหญิงวัยกลางคนที่เคยใช้บริการเช่าแมวพันธุ์เมนคูนขนยาวสีดำเป็นประจำต่อเนื่องนานหลายปี จนถึงวัยเกษียณของแมวตัวเดิม ที่สุดท้ายก็ได้มีโอกาสร่วมผจญภัยบนเส้นทางสุ่มเสี่ยงที่เธอเลือกเดิน

เด็กชายวัยมัธยมต้นเลือกเช่าแมวแมงซ์ไร้หางมาชดเชยปมบางอย่างในใจ ในขณะที่อีกหนึ่งครอบครัวตัดสินใจเช่าแมวพันธุ์อเมริกันชอร์ตแฮร์สีน้ำตาล เพื่อมาเป็นตัวแทนของแมวตัวเก่าที่เพิ่งตายไป ซึ่งเป็นแมวตัวโปรดของคุณย่า ดังนั้น บรรยากาศการสั่งลาครั้งสุดท้ายก่อนส่งคุณย่าไปอยู่สถานสงเคราะห์จึงถูกคนทั้งบ้านฝากความหวังไว้กับแมวผ้าห่มตัวนี้

จะเป็นอย่างไรเมื่อคู่รักหนุ่มสาวแอบเก็บลูกแมวมาเลี้ยง และจำเป็นต้องท้าทายอำนาจมืดของคุณลุงสุดโหดเจ้าของหอพักที่ไม่อนุญาตให้ผู้เช่าเลี้ยงสัตว์เด็ดขาด คุณลุงถึงขั้นเช่าแมวมาเดือนละครั้งให้เดินไปเรื่อยๆ ตามทางเดินหน้าห้องพัก เพื่อทำหน้าที่แทนเครื่องตรวจจับโลหะ โดยหากห้องไหนเลี้ยงสัตว์ย่อมต้องมีเสียงร้องดังเล็ดลอดออกมาอย่างแน่นอน เขาและเธอจึงตัดสินใจเช่าแมวตัวนั้นตัดหน้าคุณลุง เพื่อนำมาเลี้ยงให้คุ้นชินก่อนถึงวันตรวจหอพัก ซึ่งกลับนำไปสู่เรื่องราวที่พลิกความคาดหมาย

แท็บบี เป็นแมวเพียงตัวเดียวในเล่มที่รับบทตัวเอก เพราะมันสามารถได้ยินเสียงที่ดังจากในตัวเอง แท็บบีจึงตัดสินใจออกค้นหาต้นตอของเสียงลึกลับในหัว นำไปสู่ภารกิจที่อยู่นอกเหนือหน้าที่ของแมวผ้าห่มให้เช่าธรรมดาๆ ตัวหนึ่ง

ปิดท้ายด้วยวิกฤตชีวิตคุณพ่อลูกสองที่ถูกไล่ออกจากงานจนต้องขายบ้านและทรัพย์สมบัติที่มี เพื่อย้ายสำมะโนครัวไปอยู่อพาร์ตเมนต์ที่เล็กลงตามจำนวนเงินในกระเป๋าสตางค์ เขาเลยอยากสร้างความทรงจำสุดท้ายในบ้านหลังนี้แก่ลูกๆ ด้วยการเช่าแมวพันธุ์รัสเซียนบลูมาให้เด็กๆ ได้เลี้ยงตามที่เคยได้ยินพวกเขาร่ำร้อง แต่การณ์กลับไม่เป็นไปดังหวัง

จุดร่วมของแต่ละเรื่อง คือ ปัญหาด้านความสัมพันธ์ ซึ่งผู้เขียนเลือกหยิบเอาปมปัญหาคลาสสิคในสังคมญี่ปุ่นมาตีแผ่ผ่านโทนในการเล่าเรื่องที่หลากหลายครบรส มีทั้งบรรยากาศอึมครึม เหนือจริง เสียดสี ตลกขบขัน จนถึงขั้นดราม่าเรียกน้ำตา และด้วยเอกลักษณ์ของการใช้ภาษาที่เรียบง่าย ตรงไปตรงมา ยิ่งทำให้ประเด็นสามัญร่วมสมัยจับใจผู้อ่านอย่างลึกซึ้ง 

มากไปกว่านั้น คือ การสอดแทรกอุปนิสัยของแมวเข้าไปในแต่ละเหตุการณ์อย่างกลมกลืน จุดประกายให้ผู้อ่านได้ขบคิดตามถึงหลายๆ ปริศนาของแมวที่ไม่เคยมีใครล่วงรู้คำตอบ เช่น ทำไมแมวจึงมักหายไปอย่างไร้ร่องรอย ทำไมแมวจึงรักษาสัญชาตญาณดิบเอาไว้ได้อย่างเหนียวแน่น แม้จะถูกเปลี่ยนสถานะมาเป็นสัตว์เลี้ยงของมนุษย์มานานหลายพันปีแล้วก็ตาม

“แท็บบีอาศัยจังหวะที่เอมิจังหยุดมือ ลงจากตักของเธอไป แล้วปีนขึ้นไปตามผนังลังกระดาษอย่างคล่องแคล่ว พอขึ้นไปถึงยอด มันก็เลียขนตัวเองช้าๆ เวลาต้องการจัดระเบียบความคิดก็ต้องขึ้นมาที่สูงๆ แบบนี้แหละ” ตัวอย่างของการบรรยายถึงห้วงคำนึงของแมวแท็บบีที่เข้ามาซ้อนทับภาพแมวกำลังเลียขนที่เคยเห็นจนชินตา  

หรืออย่างพฤติกรรมที่แมวชอบเข้ามาคลอเคลียอย่างคาดเดาไม่ได้ ทั้งๆ ที่ในยามปกติช่างเย้อหยิ่งเสียเหลือเกิน ก็อาจมาจากข้อสันนิษฐานที่ผู้เขียนถอดหัวใจใส่ไว้ในแมวดังนี้ก็เป็นได้ 

“แมววัยกลางคนลายทางสีน้ำตาล ที่แม้จะมองโลกมนุษย์ด้วยสายตาเย็นชา แต่หากพบเจอเด็กน้อยที่กำลังเปล่าเปลี่ยวก็จะเข้าไปคลอเคลียอยู่เคียงข้าง – ถ้าพบเห็นแมวแบบนั้น นั่นอาจจะเป็นแท็บบีก็ได้ 

“นั่นไง ที่เมืองของคุณก็เหมือนกัน 

“พริบตาที่ได้เห็นแมวจรจัดลายทางสีน้ำตาล เด็กน้อยผู้ทำหน้าหงอยเหงาก็จะแย้มยิ้มออกมาใช่ไหมล่ะ”

ผู้เขียนบอกเล่าถึงจุดเริ่มต้นของ ‘ขอให้แมวโอบกอดคุณ’ เอาไว้ท้ายเล่มว่า เกิดจากอาการคาใจส่วนตัวที่เขามีต่อเนื้อหาในนิทานพื้นบ้านญี่ปุ่นอย่างโมโมทาโร ที่มักรวบรัดตัดความในบางบทบางตอน เช่น หลังจากที่โมโมทาโรตัดสินใจเดินทางไปปราบยักษ์บนเกาะ เนื้อหาในนิทานกลับบรรยายสรุปเพียงแค่ “หลังจากนั้นเวลาก็ผันผ่านไป โมโมทาโรก็เติบโตขึ้นมาอย่างราบรื่น”  

ถ้าเป็นเด็กคนอื่นอาจจะนั่งฟังนิทานด้วยแววตาลุกวาว แล้วก็เปลี่ยนไปสนุกกับนิทานเรื่องอื่นๆ ต่อไป แต่ไม่ใช่สำหรับเด็กชายคิโยชิที่คิ้วขมวดมาจนถึงตอนโต เพราะเขายังคงเก็บความสงสัยเอาไว้เสมอว่า การเติบโตของโมโมทาโรที่ว่าราบรื่นเป็นความราบรื่นแบบไหน ทำไมตากับยายถึงต้องเก็บโมโมทาโรมาเลี้ยง ตากับยายต้องลำบากแค่ไหน ฟันฝ่าอุปสรรคอะไรบ้าง ฯลฯ 

แม้นิทานจะเต็มไปด้วยปาฏิหาริย์ แต่สำหรับเด็กชายคิโยชิกลับยิ่งรู้สึกถึงความธรรมดา เขาคิดว่าสำหรับสองตายายแล้ว โมโมทาโรไม่ใช่วีรบุรุษในหนังผจญภัย แต่เป็น ‘สิ่งแปลกปลอม’ ที่เข้ามาในชีวิต แล้วสุดท้ายก็แปรเปลี่ยนเป็น ‘ความหวัง’ ที่ช่วยเปลี่ยนคืนวันอันเหงาหงอยให้เต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวาในพริบตา 

คิโยชิจึงคว้าเอาประเด็นนี้มาแต่งนิยายของตัวเอง โดยมอบหมายให้ ‘แมวติดผ้าห่ม’ ทำหน้าที่สิ่งแปลกปลอมในชีวิตประจำวันของเหล่าตัวละคร ที่ไม่ต้องก่อวีรกรรมพิสดารหรือมากด้วยปาฏิหาริย์พลังพิเศษ ก็สามารถจุดประกายให้เกิดการเปลี่ยนแปลงในชีวิตของผู้คนได้ 

หรือถ้าใครสักคนอยากจะสวมบทเป็นแมวติดผ้าห่มเสียเอง ก็น่าจะมีความสุขดี เพราะต่อให้ต้องเจอผู้คนแปลกหน้าไม่เว้นแต่ละวัน ประสบสารพันปัญหาที่คาดเดาไม่ได้ เจอทั้งเรื่องดีหรือร้าย สุขหรือเศร้า เหงาหรืออบอุ่น ขอแค่เมื่อหมดวันแล้วยังมีผ้าห่มผืนเดิมเอาไว้นอนซุกให้ใจอุ่น บางทีชีวิตอาจจะไม่ได้ต้องการความสุขที่ซับซ้อนมากไปกว่านี้