คุณจะจดจำช่วงเวลานี้แบบไหน
ในวันพรุ่งนี้ ในอีกสิบห้าปีข้างหน้า ในอนาคตไกลโพ้นที่กำลังเดินทางมา
คุณจำได้ไหมว่ามันเคยเกิดอะไรขึ้นบ้าง
ช่วงเวลานั้นมหานครเป็นเมืองร้าง
ตื่นมาเจอข่าวร้ายในทุกเช้า
หัวใจแหลกสลายซ้ำแล้วซ้ำอีก…
ฤดูฝนมาถึง แต่ไม่อาจชำระความมัวหมองที่เกิดขึ้น
เมื่อเสียงท้องร้องของคนหิวดังสะนั่นกว่าฟ้าลั่น
เศษซากความฝันถูกทุบทำลายกระจัดกระจาย
ผู้คนทุรนทุรายรอความตายบนท้องถนน
ใครหลายคนถูกทำให้หายไปและไม่เคยกลับมา
เราฝันถึงวันพรุ่งนี้ที่ดีกว่าอยู่เสมอ
แต่สำหรับบางคน พรุ่งนี้อาจไม่เคยมาถึงเลยด้วยซ้ำ
คุณทำอะไรอยู่ในช่วงเวลานั้น
ลุกขึ้นมาตะโกนเรียกร้องชีวิตที่ถูกพรากไปอย่างไม่ยินยอม
เสแสร้งแกล้งขึ้นธรรมมาสน์สั่งสอนบอกให้คนอื่นใจเย็น
เป็นจอมเผด็จการผู้เอาอำนาจอุดปากไม่ให้ผู้คนคร่ำครวญ
เป็นความเบื้อใบ้และขี้ขลาดตาขาวที่ไม่กล้าแม้แต่จะตั้งคำถาม
เป็นความขี้ขลาดตาขาวอีกชนิดที่ไม่กล้าจะตอบความจริง
เป็นนักทำนาบนหลังคน
เป็นฆาตกร
?
ใครบางคนหายไปอีกคนแล้ว
ตัวเลขกราฟฟิกหลากสีเพิ่มขึ้นอีกจำนวน
คุณจดจำใบหน้าของคนตายเหล่านั้นได้หรือเปล่า
รู้จักชื่อเสียงเรียงนามของเขาไหม
หรือต้องให้ใครคนนั้นเป็นญาติสนิทมิตรสหายของคุณก่อน
คุณจดจำคนตายได้ไหม
คนตายที่ไม่ได้แม้แต่เป็นจำนวนนับบนภาพกราฟฟิกสีสด
ความสลดเกินทานทนที่ผลักใครสักคนกระโจนสู่ความสิ้นสูญที่ไม่อาจหวนกลับ
คุณจะจดจำช่วงเวลานี้แบบไหนกันแน่
และจะจดจำตัวเองเช่นใด
เมื่อกลางพายุกระหน่ำห่าใหญ่ เราไม่เคยอยู่บนเรือลำเดียวกัน
บางคนลอยคอโต้คลื่นเจียนหมดแรง
บางคนกำลังดิ่งจมสู่ความมืดมิดขาดอากาศหายใจ
และมีหลายคนทีเดียวที่ได้ตั๋ววีไอพีขึ้นเรือโนอาห์กอบกู้มนุษยชาติมาตั้งแต่ต้น
พายุฝนกระหน่ำวันสิ้นโลกก็แค่ทำให้เรือโคลงเคลงแต่มันจะไม่จม
คุณจะจดจำช่วงเวลานี้แบบไหนหรือ
ในวันพรุ่งนี้ ในอีกสิบห้าปีข้างหน้า ในอนาคตไกลโพ้นที่กำลังเดินทางมา
ย่ำเหยียบอยู่บนซากปรักหักพังจากวันวาน
คุณจะทำอย่างไรกับคืนวันเหล่านี้
ปิดปากเงียบ กอบโกยต่อไป หรือเป็นหนึ่งในเสียงแผดร้อง
เพราะอาจเป็นคุณเองที่จะไม่มีวันพรุ่งนี้ให้รำลึกถึง
ถูกแปลค่าให้เป็นแค่ตัวเลขบนรูปกราฟฟิกหลากสี
หลอมละลายภายใต้การหลงลืม
เป็นความตายไร้ชื่อเรียกที่จะถูกพรุ่งนี้กลบกลืน
เป็นจำนวนนับที่ไม่เคยถูกจดจำ
คุณจะจดจำช่วงเวลานี้แบบไหน
__________
“ปิศาจปรากฏตัว แต่มีพวกมันแค่ไม่กี่หยิบมือที่อันตรายจริงๆ สิ่งที่เลวร้ายกว่าคือผู้คนสามัญธรรมดา คนที่พร้อมจะเชื่อและปฏิบัติตามโดยไร้การตั้งคำถาม”
— พริโม เลวี (Primo Levi) นักเขียนและนักเคมีชาวยิว ผู้รอดชีวิตจากค่ายกักกันเอาช์วิทซ์ ในเหตุการณ์ฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ชาวยิวโดยนาซี (Holocaust)
